'n Kerstyd oordenking

Ek is nie iemand wat glo aan Nuwejaarsvoornemens nie. Ek probeer om elke dag opnuut aan te pak, as ek die vorige dag gefaal het, begin ek vandag weer. Van voor af.

Maar hierdie tyd van die jaar is vir my ‘n tyd van oordenking. Oor die jaar wat verby is. Oor die goeie oomblikke, maar ook die minder goeies. Die tye van lag en feesvier, maar ook die tye van seerkry en baie trane. Vanoggend was my stil tydjie van oordenking. Alleen. Buite in die koel vroegoggend lug. By my Victoriaanse tafel en stoeltjies met ‘n beker koffie in die hand. Dit was doodstil buite, net die voëltjies se getjirp op die sinkdak van die stoor. En êrens ‘n lammetjie wat blêr vir bietjie melk.

Dit was ‘n jaar van baie opwinding. Meer as die hartseer tye. En ek weet. Deur elke oomblik, was Jesus langs my. Waar die pad soms vir my te klipperig was om self aan te gaan, het HY voor my uitgeloop. Ek het opnuut geleer om volkome te vertrou, op God. Met elke besluit, elke sekonde van elke dag. Dis die enigste sleutel tot ware vreugde en geluk.

“Faith in God, also means faith in HIS timing”, lees ek onlangs. Ek voel skuldig. Ai Here, hoekom wil ons soms dinge so vinnig laat gebeur, terwyl U reeds weet wanneer is die perfekte tyd daarvoor. Vergewe ons, en leer ons om elke saak in gebed aan U op te dra, en dit daar te los, by U. U het dan reeds vir ons die kruis gedra.

Ons is deur droogte, soms was ons geloof net te min, maar weereens Here, het U ons gewys dat ons net moet vertrou. Ek kyk uit op die lowergroen veld. Dis 3 weke later vandat die eerste reëntjies geval het. Dit kan NET God se handewerk wees. Dankie Here, dankie vir hierdie groot groot seën. Ek dink U trek ons voor in die Boesmanland, omdat dit so warm en plat is hier. Ons is geseënd met DIE mooiste sonsondergange. As die Boesmanland reën kry, is daar geen mooier plek as hier nie. Alles is groen en vol in blom. Net ‘n Boesmanlander sal verstaan as mens trane agter jou oë voel brand van dankbaarheid, omdat die ooi met haar tweeling lammertjies loop in groen veld. Knippelpensie gedrink aan genoeg melk. En die bakkie nie elke oggend swaar is van al die leksakke nie.

Kersfees is hierdie jaar by ons op Opdamkolk. Dit sal seker ‘n warm een wees. My Kersboompie is opgemaak. Vol liggies. In ‘n ou melkemmer vol witklippies. Hierdie jaar gaan ek nie persente onder hom pak nie. Ons het klaar ons grootste persent ontvang. Dat Jesus vir ons aan die kruis gesterf het. Om al ons sondes te vergewe. Is dit nie genoeg nie? Ons gaan die tyd deurbring saam met familie. Die Kersete is klaar beplan. Die mooigoed vir die tafel uitgehaal en afgestof. En hierdie jaar wil ek graag op Ou Kersaand hê dat elkeen moet vertel wat hom/haar elke dag dankbaar maak.

Doen vandag nog, of wanneer jy tyd het, jou oordenking oor die jaar. En wees dankbaar.

Mag jy ook hierdie Kerstyd ‘n vreugdevolle tyd saam met jou familie ervaar, en mag Jesus jou oorvloedig seën in die komende jaar. En mag ons NOOIT ooit vergeet waaroor Kersfees regtig gaan nie.

My geveerde vriende

Vandat ek op die plaas gekom het drie jaar gelede, het ek nog net Kapok hoendertjies geken en gehad. Vreeslike oulike goedjies, maar as jy belangstel in eiers, is hulle nie juis die regte keuse nie.

So kom ek en manlief toe ook onlangs tot ‘n gesamentlike besluit (of, eintlik het hy ook maar net ja gesê), dat ek vir my lê henne kan aanskaf. Soos in Koekoek hoenders. Ek het ‘n oulike hoenderhok wat hy lank terug reeds vir my gebou het, maar die hokkie is nie regtig nodig vir die kapokkies nie, so, ‘n blyplek vir die nuwe hoenders is “sorted”. Want normaalweg is dit die eerste verweer as ek ‘n gier kry vir ‘n nuwe ou troeteldiertjie. “Waar gaan die goed bly?”

Ek “google” die internet plat, opsoek na opregte koekoek lê henne. Toe ek uiteindelik op die regte webwerf afkom wat belowe dat my nuwe troeteldiertjies tot 240 eiers per hen per jaar sal produseer, is daar geen einde aan my opgewondenheid nie. Die feit dat hulle in Pretoria geleë is, is ook vir my geen probleem nie. Hier in die Noord-Kaap ken ons darem ook al die woord “lugvrag”. Afgespreek. Ons landlyn telefoon werk nie tydens my hoender reëlings nie, maar terwyl ek myself met selfoon teen die oor onder die DSTV skottel balanseer, reel ek dat my 5 weke oue kuikens die Woensdag middag om presies kwart oor vyf op Upington se lughawe sal arriveer. Die vrou verseker my die “krat” sal maklik op die bakkie se agterste sitplek pas. Toe ek dit aan Johnny noem, het sy gesig verskillende emosies getoon, maar die een wat die duidelikste gewys het, was verbasing. “Hoenders? BINNE in die bakkie? WEET jy hoe RUIK hoendermis??” “Daar is nie ‘n MANIER dat jy HOENDERS in MY bakkie vir 200 km plaas toe vervoer nie.” Met sy stemtoon in ag geneem, moes alles eintlik in hoofletters en ook ‘n paar ander woorde wees. Wel, okei, kalmeer, sê ek toe, hulle kan dan seker maar agterop ry. Dis nou wat ek gesê het voordat ek die “hoenders” en hulle “krat” gesien het.

Manlief het besluit om maar liewers nie die trippie mee te maak nie, jammer, hy is ongelukkig te besig. (Ter nabetragting is ek dankbaar daaroor, want ek dink ons huwelik sou ‘n knou gekry het.)

Na ‘n warm en besige dag in Upington sit ek om presies vyfuur op die harde lughawe bankie voor die “Cargo” deur en wag vir my vraggie troeteldiertjies. Langs my kom neem ‘n vrou plaas wat haar hele lewe aan my binne ‘n bestek van 10 minute uitlê. Sy wag vir haar baba hondjie. Die vakansie het skaars begin en haar kinders dryf haar teen die mure uit. Ek wou “shame” sê, maar sy het my nie regtig kans gegee nie.

Ek sit en wonder heimlik of my kuikens wel op hierdie vlug is, sê nou ek het die vrou verkeerd verstaan. Toe die Cargo deur uiteindelik oopgaan, wonder ek nie meer nie, ek ruik dat hulle wel op hierdie vlug was. Goeie genugtig dink ek, kan ‘n krat vol 5 weke oue kuikens sulke reuke veroorsaak?

“Mevrou kan maar net hier teken.” Ek vryf eers die klein hondjie en trotseer toe die kuikens. Die “krat” vol “kuikens” is toe ‘n BOKS vol HOENDERS. ‘n Gehawende boks. Wat duidelik weerspieel dat die kuikens effens ontsteld was met die vlug. Wat ek vergeet (of nie geweet het nie) is dat daar ‘n effense grootte verskil tussen 5 weke ou Kapok kuikens en 5 weke oue Koekoek kuikens is. Hier en daar steek ‘n kuiken sy kop uit, opsoek na vars lug. Dis drukkend warm buite. Ek besef dadelik dat hierdie groepie beslis nie die 200km terug Opdamkolk toe agter op die Hilux gaan oorleef nie. Hulle het ‘n “aricon” nodig, dringend. Die “krat” is inelkgeval van so aard dat die eerste rukwind my geveerde vriende oor die Noord Kaap gaan versprei.

Met my handsak onder die een arm vasgeklou, en die boks met piepende kuikens strompel ek bakkie toe, ‘n hele paar starende oe op my. Het niemand nog ook ‘n boks vol kuikens gesien nie, wonder ek. Dalk is dit die reuk.

Ek ruk die kombers van die agterste bank af en drapeer dit so op die voorste sitplek dat daar NERENS enige iets kan uit mors nie. Ek sal NOOIT die einde daarvan hoor nie. Ek lig die boks se deksel so effens en sit die aircon op sy hoogste en stel dit reg op die boks. My planne is agtermekaar. Ek gaan niks vir manlief se dat die hoenders voorin gery het nie, ek gaan net by die laaste hek voor die huis hulle vinnig agterop sit. Hy sal niks agterkom nie. Fout. Moet nooit planne maak om te lieg nie, dit haal jou in.

 Ek stop vinnig by die Engen garage om vir my ‘n bottel water te koop. Toe ek egter terugkom by die bakkie en die deur oopmaak tref die walm my, en een van die kuikens sit al boonop op die boks se rand. Toe weet ek, die feit dat die hoenders voor in gery het, gaan ek NIE vir my man kan wegsteek nie. Beste is om sommer nou al die nuus te breek. Ek druk die kuiken se kop hardhandig terug in die boks, teen die tyd al moeg van al die gesukkel, en maak die boks deeglik toe. Kyk as die bakkie nou nie lekker ruik nie, is een ding, maar as die kuiken op die “dash” sit en sy ding doen, slaap ek vanaand saam met hierdie hoenders in hulle hok. Ek bel plaastoe. “Hoe lyk die kuikens, sal hulle oorleef tot op die plaas, vra my man.” Uhm, ja, hulle sal, voorin. “Soos in VOOR in?” “JA Johnny, soos in VOOR in, anders kan jy maar solank vir hulle ‘n graffie grawe, dis warm en hulle lyk oes, se ek.”

Op Kakamas gekom maak ek seker hulle is lewend, terwyl ek self nie meer so lewendig voel nie. Effens bedwelmd om die waarheid te se.

By die plaas se afdraai maak ek solank vensters oop, dis nog 10 km, genoeg tyd vir die reuk om effens te verdwyn. Toe ek voor die huis stop is die eerste wat Johnny doen toe hy by die bakkie kom, om te ruik hoe ruik dit binne in. Voor hy iets kan sê, val ek hom in die rede. “EK moes met hierdie reuk al die pad van Upington tot hier ry, moet NIKS sê nie.” “Nee, sê hy toe hy die koue boks uit die bakkie haal, ek wil maar net sê dat as hulle nie van die "aircon" dood is nie, hulle beslis nie van die hitte agterop sou sterf nie!”

Die reuk het intussen verdwyn, die kuikens is besig om hoenders te raak, en het aangepas in die Boesmanland. In hulle hok, waar ek elke middag saam met hulle hoenderkos vir hulle vars vrugte skille gee. Gister het hulle ‘n halwe waatlemoen geeet. Dit alles was die moeite werd. Ek kan nie wag as hulle op 22 weke begin eiers lê nie.   

'n Brief aan my ouers

Hulle is vandag 37 jaar getroud. ‘n Leeftyd. Een vol gelukkige tye asook hartseer tye. Swaarkry en goeie tye.

Pappa en Mamma, baie geluk met hierdie mylpaal. En dankie vir die voorbeeld wat julle oor al die jare vir ons kinders gestel het. Hoe ‘n huwelik moet wees. En hoe ware liefde lyk. Ek glo dit is, met genade van BO, hoekom elkeen van ons 3 vandag gelukkige huwelikke het.

Die lewenslesse wat ons by julle geleer het, is meer as wat geld ooit sou kon koop. Of meer as wat in woorde omgesit kan word. Die vooreg om altwee ons ouers nog te kan hê besef ek vandag is DIE grootste vooreg van almal. Want ek het nie meer skoonouers nie. Die Here weet wie is sterk genoeg om sonder hulle pappa & mamma te wees, en wie nie.

Pappa, dankie dat jy ons geleer het maak nie saak wat jou omstandighede is nie, geluk kom van binne, uit jou hart. Dit is ‘n lewensles wat my tot my oudag sal bybly en wat ook by my eie kinders eendag sal inskerp. Ook dat jou oë altyd op Jesus moet wees, en AL jou vertroue op HOM, dan sal dit met jou goedgaan. Pappa het ons geleer hoe om fiets te ry en te swem. Ek onthou vandag die swemlesse, pappa het ons vir ‘n rukkie in die swembad vasgehou op ons maag en dan laat los, ons moes net swem. Pappa het ook altyd vir ons geleer om ons eie probleme uit te sorteer, as ons dit veroorsaak het, moet ons dit self oplos. Dit het ons selfstandig gemaak. Dankie. Pappa jy het ons geleer om altyd eers met ‘n besluit na Jesus toe te gaan, en te wag vir die regte antwoord. Dit het ons al gered van baie verkeerde besluite. Dankie vir daardie lewensles. Ons het ALTYD eerste in Pa se lewe gekom, maak nie saak hoe besig jy by die werk of met ‘n klient was nie. Ek was in die laerskool en het vakansies liaseerwerk by die kantoor gedoen vir sakgeldjies. As die personeel kwaad geword het omdat ek verkeerd geliaseer het, het pappa altyd vir my opgekom. En toe ek vir ‘n verhoging vra, het pa vir tannie Martie gesê om vir my ‘n ekstra geldjie in die koevert te sit. En die grootste geskenk wat pappa ooit vir ons kon gee, is om lief te wees vir mamma.

Mamma, jy was altyd en sal altyd die anker van ons ouerhuis wees. Die een waarop almal maar net altyd staatmaak. Die een van ons altyd kan bel as ons hartseer is, of nie weet hoe om ‘n sitsuasie te hanteer nie. Mamma het ons geleer om altyd waardig om te tree, al is jy HOE kwaad en seergemaak. Mamma het ons geleer om altyd netjies aan te trek. Eerder “overdressed” as andersom! Mamma het goeie vrouens van my en Anneen gemaak. Toe ek Hoërskool koshuis toe is het mamma altyd vir my ‘n pakkie Mini Eggs ekstra ingepak vir die week saam met my kos, my bederfie vir die week. En Vrydae as mamma my kom haal, het ek altyd uitgesien na die kossies wat in die kar vir my wag.

Ek kon enige tyd in die week vir ma ‘n “Please Call Me” stuur, mamma het DADELIK gebel, vir as dit ‘n krisis was. As ‘n kêrel my gelos het, en ek my oë uitgehuil het, het mamma altyd gesê: “My kind, jy verdien beter!”. Toe ek tot op ‘n laat ouderdom nogsteeds bang was vir die donker, het mamma altyd gesê ek kan maar die lig aanlos as ek gaan slaap, jy sal hom kom afsit as jy gaan slaap. Elke aand. Tot ek my vrees vir die donker oorwin het.

Ons onthou elke jaar se vakansie. Kruger Wildtuin. ELKE jaar, daarvoor het pappa gesorg. Met die linnesak vol beesbiltong onder die rooi kombi se sitplek. En die vragte vol vrugte wat ons altyd gekoop het net voor ons ingaan by die Wildtuin se hek. Vandag koester ons daardie spesiale gesinstye saam. En vandag steeds is ons ‘n hegte gesin wat gereeld saam vakansie hou. Omdat julle ons so grootgemaak het, om lief te wees vir mekaar. As ons baklei het, het almal pakslae gekry, maak nie saak wie was die oorsaak van die baklei nie. Want ordentlike kinders baklei nie met mekaar nie het pappa altyd gesê. Ons moes leer om te deel met mekaar.

Vandag is ons almal groot en uit die huis. Maar ons ouerhuis bly ‘n veilige hawe. As ons gaan kuier, is daar altyd vir ons elkeen ‘n bak vars beskuit. En ‘n pot sousboontjies en appelkooskonfyt wat ma met liefde vir ons gekook het.

Dankie vir die voorbeeld wat julle oor die jare vir ons gestel het, en steeds doen. Om onvoorwaardelik lief te wees vir mekaar. Ten alle tye. En dat respek vir mekaar die grootste sleutel tot sukses in ‘n huwelik is. DIT is ons grootste lewensles.

Reëndans in die Boesmanland

Ons reel al vir weke aan ons Soutrivier Boerevereniging se dans en steak ete op 1 Desember. Dis ‘n groot storie die. Ons haal alles uit, ons gaan groot! En ons kry baie aftrek, almal wil kom saam kuier in plaasstyl. Ons DJ moet 120km grondpad ry, maar dit kry haar nie onder nie. Dalene is immers LIEF vir kuier, en vir die Boesmanlanders.

Tannie Alba bel laasweek en se sy dink ons gaan die reëndans kan doen. Die weervoorspelling wys GROOT reen vir 1 Desember. Sjoe, dink ek, sal dit nou nie alles perfek maak nie. Dit gons oor die 2 rigtings radios die week, hier is reën oppad se die manne.  Dis warm, die grond is dor en uitgedroog. Die veld is op. Die voergee baie. Die gemoedere nie aldag positief nie.

Vrydag kom klomp van ons Boerevereniging se lede bymekaar op Loogkolk, waar die dans gehou is, om die stoor skoon te maak en alles reg te kry vir die groot aand Saterdag. Dis drukkend warm, die wolkies pak saam. Ons werk met ywer, daar is baie beloftes in die lug. In boeretaal is die wind van die regte rigting af, die wolke lyk goed.

Saterdag oggend vroeg slaan die miswolke op uit die Ooste, Johnny spot (met ‘n mismoedige stemtoon) dat hy nog vir hom ‘n plaas in die “ooste” wil koop, want dit reën altyd in die ooste kant. Ek kan sien my man is nie meer so positief soos wat hy probeer voorgee nie. Here, bid ek vroegoggend, asseblief U weet hoe nodig ons hierdie water het. Hier is duisende honger ooie in die geweste. Asseblief wees ons genadig.

Terwyl ek besig is om nog die laaste “Trifle” vir die aand te maak, en wag vir ons Kakamas vriende wat oorslaap die aand, sien ek deur my kombuisvenster die weer is dik en blou in die Westekant. Die wind begin ook mooi opsteek. Asseblief Here, bid ek weer, asseblief.

WP & Danel arriveer. “Ons het vir julle reën saamgebring uit Kakamas, se WP opgewonde, dit gaan reen ou Jhonna, dit gaan reen!” Ek se vir Jesus stilletjies dankie vir sulke positiewe vriende. Ons begin klaarmaak vir die dans. Die weer begin dreun, ek skree in die gang af of ek maar my haardroër kan gebruik as die donderweer so klink?! Almal is opgewonde, meer oor die belofte van reën as die partytjie. My woorde was skaars koud toe die eerste druppels op die sinkdak begin val. Al harder. Ek staan by my spieeltafel in die kamer. Here, U is getrou. U voorsien ALTYD vir ons. Dankie dankie dankie.

Johnny skree dat ons moet ry, dit reen al harder. Ons ry 2 ure en 45 minute Loogkolk toe. (40 km). Ek ry saam met swaer Manie vir “company”. Hierdie opgewondenheid moet immers met mekaar gedeel word! Johnny, WP en Danel in ons bakkie vooruit. Die water loop en ons harte juig. Ek stop kort kort vir swaerie, ek wil fotos neem! Dis nie aldag dat ons hierdie tipe ding sien nie!

Op Loogkolk aangekom hoor ons daar is baie mense wat nie kans sien vir die pad nie, hulle het halfpad omgedraai. Ek verstaan, ons het immers ook maar gly-gly gekom. Ons kan maar net 40 mense vanaand ook wees, dit reën, en dis al wat saakmaak! Half 9 kom daar nogsteeds mense aan. Bakkies vol modder. Hulle laat hulle nie onder kry deur die reen nie. Dis immers vreugdevol om in die water te ry, al vat dit 2 ure langer as gewoonlik!

Oom Stollie doen vir ons die tafelgebed en se vooraf hy wil net eers vir ons Hemelse Vader dank vir hierdie groot genade van waters wat oor die pad stroom. Die boere se harte is vol. My man is gelukkig, en ek is gelukkig. Want ek weet sy hart voel ligter.

Die manne se geselsies gaan nie oor die voerprys en maer ooie nie. “Ek het al 34 mm gemeet toe ons weg is by die huis, se een.” “Ja nee wragtie, ‘n opvolgreentjie sal nou goed wees kom daar van ‘n ander kant af”. Die storie word vertel van die oom wat na ‘n goeie reënbui, toe die sonnetjie sy kop uitsteek, vir die tannie gesê het: “Sien jy ou vrou, daar kom die volgende droogte al weer.!”

Ons partytjie tot ounag. En ons dans dat die poeierwolke staan op die stoor se sementvloer. Die broodtafel kreun onder die boerbrood met kaings en skaapvet. Vyekonfyt en perskekonfyt loop oop op Tannie Alba se platbrode. Die steaks word met vreugde gebraai deur ons manne. Want die luggie is koel en die waters staan. Tannie Suna se broodslaai is ekstra lekker. Almal skep sommer ‘n tweede happie “Trifle”.

Toe tannie Alba die bedankings doen, blêr daar ‘n ooi in die kraaltjie langs die stoor. Die sterretjies flikker en die maan is helder. Die grond ruik vars na die mildelike reenbui. Watter tipe lewe het ons in hierdie wêreld vra mense dikwels? Dis dan so WARM en plat en droog!

 Watter lewe het ons? ‘n VOL en ryk lewe. Een vol genade en dankbaarheid. Waar ons opkyk na ons Hemelse Vader en elke dag weet dat SY genade vir ons genoeg is.

Loeriesfontein

Toe ons onlangs weer ‘n draai maak op Loeriesfontein vir ‘n veiling, het die heimweë rondom hierdie klein en vervalle dorpie my hart ‘n harde pluk gegee. Almal deel seker nie my kop vol drome en nostalgie nie, maar ek het vir hierdie tipe klein dorpies ‘n spesiale plekkie. Hier is geslagte se stories om te vertel. Al hierdie plekkies was in vervloe dae ‘n miernes van bedrywighede. Met ‘n groot boeregemeenskap. Daar is sekere dinge wat eie is aan so klein dorpie. En ek se dit nie met minagting nie, ek deel dit met nostalgie, soos ek dit beleef.

Die Kafee is meestal ook die plek waar die inwoners maar tevrede moet wees om hulle kruideniersware ook te koop. Teen pryse wat jou laat ril.

‘n Dakwaaier wat lankal sy glorie verloor het waai die reeds warm luggie rond met ‘n moedelose geluid. Die lekkerste slaptjips word gewoonlik hier verkoop, met baie sout en asyn, in ‘n papiersakkie. Loslekkers soos ons dit nog as kinders geken het, in glaspotte op die toonbank uitgestal. Dis net die prys wat drasties verander het. En ‘n enkele petrolpomp wat net een keer per week voorraad kry. Hulle het nog die kaartmasjien ontdek nie. Slegs kontant. Die Landbouweekblad wat twee weke nadat dit gedruk is eers op die rak lê.

‘n Polisiestasie waar die amptenare meestal op die stoep in die sonnetjie sit en bak. En altyd, maar altyd, ‘n Pepstores. Was jy al ooit in ‘n dorp waar jy NIE verby ‘n PEP gery het nie?

Ek kry ‘n mengelmoes van gevoelens as ons deur Loeriesfontein ry oppad skougronde toe. Soos altyd wanneer ek my in soortgelyke dorpies bevind. Daar loop ‘n volstruis met ‘n swetterjoel kleintjies wat agter haar aan trippel op die sypaadjie. Stel jou so iets voor in die stad? By een van die huise met ‘n groen gewel dak en hortjies voor die venster, hardloop die skaaphond ‘n voetpad teen die heining. Seker sy enigste opwinding vir die dag, om nou en dan ‘n kar te jaag wat verby ry.

Ons is nie presies seker waar die skougronde is nie, die veiling bordjies is nie juis duidelik opgesit nie. In die enigste teerstraat, dis natuurlik die hoofstraat, stop ons voor die mooi en imposante kerk. Die netjiese grasperk val my dadelik op. Die kerk is ook onlangs oor geverf. ‘n Ou verimpelde man is besig om die straat te vee, hy doen dit met soveel passie dat ek wonder of hy dalk hulle huisie ook vir sy vrou skoonmaak. Hy verduidelik graag vir ons. “Meneergoed draai nou weer om, dan draai Meneergoed af in l-l-l-langstraat.” Ek wil-wil begin giggel, maar luister aandagtig verder. “Dan hou Meneergoed reguit aan met die pad, die pad hy maak so l-l-l-lang draai daar voor. Meneergoed draai weer af (ek wonder of dit nou links of regs is). Meneergoed sal dan sommer d-d-d-dadelik sien.” Toe Johnny klaar die man bedank het, en vir my kyk toe weet ek nie een van ons twee weet nou eintlik waantoe nie. Maar wat my veral opgeval het, is die vriendelikheid waarmee hy ons gehelp het. Hy was trots daarop om ons te help.

Ons kry slegs ‘n DF Malan straat en wonder of dit nie eintlik is wat hy bedoel het nie. Ek mompel onderlangs hoe dit nou ook moontlik is om in Loeriesfontein van alle plekke te VERDWAAL?! Die plek is ook net SO groot.

By DF Malan afgedraai ry ons verby die skool. My gedagtes loop op paaie waar ek self nie eers was nie. Dalk die generasie so oud soos my grootouers? Die skool is verwaarloos. Dis ‘n groot dubbelverdieping gebou, die koshuis ook langsaan. Die verf dop af, die tennisbane het nie meer nette nie. Die Bloekombome hou wag oor alles, groot bome wat al vir jare en jare daar staan. Ek wonder hoeveel kinders, wat vandag al oumense is, het onder daardie bome gesit en broodjies eet pouses. Hoeveel tennis toernooie is teen die buurdorp op hierdie einste bane gespeel. Ek sien in my geestesoog die bakkies wat Vrydag middag onder die wye skaduwee van die Bloekoms staan en wag vir koshuiskinders. Hoeveel kattekwaad, pret en eksamens was in hierdie ou gebou. Dis voor die dae van selfone, internet en ipads. Woensdae aande is seker op die plaaslyn gebel om te hoor of alles nog wel is. Daar was nog “Koffer kamers” waar jou tasse gepak is vir die week. Die weeklikse proviant was sekerlik beslis nie blikkies coke en pakkies chips nie. Dalk ‘n houertjies kaiings, lekker groot stukke boerbeskuit en biltong met ‘n ordentlike vetlagie om.

My hart is seer. Ek probeer kyk verby die stukkende vensters en probeer dit sien soos dit 50 jaar terug moes lyk.

Hierdie dorpies was eens op ‘n tyd ‘n bymekaarkom plek vir ‘n hele streek boere. Met ‘n ordentlike Kooperasie waar ek myself kan indink hoe daar op die stoep nuusies uitgeruil is. Waar daar groot Kerkbasaar gehou is en die tannies gewedywer het wie se koeksisters is die beste. Waar daar yslike sport byeenkomste gehou is en pannekoek en jaffles by dosyne gebak is.

Namiddag toe ons oppad terug is huistoe, bak die sonnetjie warm oor Loeriesfontein. Dit stilte wat hang oor hierdie dorpie is tasbaar. Die man op die donkiekar wat verbykom groet vriendelik. Wat het geword van hierdie plekkie, kan ek nie help om te wonder nie. Wat het geword van al die mense. Hoekom kan dit nooit weer dieselfde wees nie.

Dalk omdat almal se lewens ‘n gejaag na geld en sukses geword het?

'n Windpomp is 'n wonderlike ding

Daar is iets nostalgies aan ‘n windpomp. ‘n Regte ou Climax pomp. Wat as hy bietjie olie nodig het, so “tjier-tjier” geluid maak. Vir my het dit nog altyd ‘n bekoring ingehou. Vir my man, aan die ander kant, boesem dit ‘n gevoel van vrees in. Want, reken hy, as ‘n windpomp so “tjier-tjier” geluid volgens my maak, moet hy binnekort gewerk word. Hy deel dus nie my gevoel van heimwee nie.

Daar is ‘n gesegde wat lui: “Solank die Bul en die Windpomp werk, is alles in orde op die plaas.”

Ek ry nooit by ‘n windpomp verby sonder om met opregte waardering daarna te kyk nie. Dis net ‘n stuk blik en plaat met klomp pype, maar dit verrig ‘n edele taak. Sonder ‘n windpomp het ons nie water op die plaas nie. En sonder water het ons nie lewe nie.

Alles rondom die windpomp het ongelukkig nie ook net ‘n rose geurtjie nie. Wanneer hy die dag breek, is dit nie ‘n takie wat kan oorstaan tot more nie. Dit beteken die skape staan sonder water.

 Nou as manlief met so frons op sy voorkop by die agterdeur inkom die middag, en net so onderlangs groet. Dan weet ek. Dis sulke tyd, pomp werk tyd. ‘n Sieldodende en bitter harde werk in die geweste se genadelose son.

So kom dit toe ook onlangs dat ons beplan om vir die naweek weg te gaan. Manlief skuif net gou vroegoggend die draadwerkers na ‘n ander kamp. Ons wil probeer om so teen 9 uur se kant in die pad te val. Half 9 is ek reeds klaar, alles staan reg. Padkos is gepak. Geen teken van hom nie.

Tienuur kom hy met daardie Van Wyk frons by die agterdeur in. Jy sal dit nie glo nie, grom hy. Daai pomp in die Stootpomp se kamp op Barsvley het nou meer as ‘n jaar lank tyd gehad om te breek. Maar nee, hy moes wag tot vanoggend. Hy is die josie in, om die minste daarvan te sê. O en om die kersie op die koek te sit, die jong N’guni bul is dood. Oor die draad gespring en toe vasgesit. So, dinge is nie reg nie. Die Bul werk nie en die windpomp werk nie.

“Moet jy dit NOU doen, vra ek so half verontwaardig?” Natuurlik, antwoord hy, ons kan mos nie wegry vir die naweek as daar nie water in die kamp is nie. Die dam is klaar vêr onder half. Rerig, dink ek by myself, is dit nou nodig, vandag van alle dae.

Ek besluit om maar saam te ry, hier is inelkgeval niks by die huis om te doen nie. Dalk kan ek bydra tot die verligting van sy gemoed.

Een van die werkers haal ‘n nessie bo uit die wiel uit wat in die pad is vir die werkery. Ek wag vol afwagting dat hulle hom afbring. Twee piepklein Witbors kraai babas. As ek my vinger by hulle bloedrooi bekkies hou, maak hulle ‘n skril geluidjie. Honger vir kossies. Manlief gee opdrag dat hulle met nessie en al in die brosdoring bos digby die windpomp moet neergesit word.  Hy verseker my vir die hoeveelste keer dat hulle ma hulle weer sal kry. Ek kan net eenvoudig nie die versoeking weerstaan nie. “Kan ek hulle nie groot groooot asseblief tog huistoe vat en grootmaak nie?” Die kyk op sy gesig 5 meter bo my waar hy op die dwarspyp staan, laat my moederlike instink om hulle groot te maak, gou verdwyn.

My gemoed voel ook sommer skielik soos syne. Droewig. Met die katrolle gehak, wiel vasgemaak en blokke vasgemaak begin hulle die pype uittrek. Ek stuur ‘n skietgebedjie op dat dit asseblief tog net die eerste of tweede pyp moet wees waar die probleem is. Toe nie, pyp nommer 14. Deurgeroes.

2 ure later wag ons in afwagting vir die water om weer deur te kom.

Ek het nie die geduld hiervoor nie. Uiteindelik. Ek was nog nooit so bly om ‘n straaltjie water by ‘n windpomp pyp te sien uitkom nie.

Ons kom half 2 eers weg by die huis. Manlief se hy gaan nie nou links of regs kyk tot ons by die grootpad is nie. Te bang vir nog ‘n probleem.

Dis Boerdery. Daar is uitdagings, maar die vreugdes is soveel meer. Soos wanneer die laaste oranje sonstrale van die dag uit die Weste oor die grasbulte skyn. Met ‘n windpomp se kop afgeets daarteen. “Priceless”.

My Karoo kuier

“Die lewensreis gee ons herinneringe om te koester.”

 Die woorde op die hartjie wat teen die muur hang in die spaarkamer waar ek slaap by my sussie hul se huis.

Ons ry vir die naweek Middelburg toe vir pappa se verjaarsdag. Al ons kinders weer vir ‘n slag bymekaar. Ons kuier die naweek in die Bergkwagga park. My ouers waardeer dit so baie, ons hele gesin bymekaar, altesaam 10 met kinders en al. Ons het ook die vooreg om vir ouma Driekie, wat as die Here haar spaar Januarie 90 jaar oud word, vir die naweek saam met ons daar te hê. Ons kuier en lag, Saterdag maak my boetie Arnold vir ons die lekkerste skenkelpot. Ons bly in die mooiste huisies. Die kinders voer oorskiet brood vir die voëltjies wat op die klipstoep kom kos bedel. Hulle soek kort kort ‘n “maatjie” wat saam met hulle die klipkoppie voor die huis kan uitklim, dit het gewissel tussen oupa en oom Johnny!

Hoe nader dit aan die einde van die naweek kom, hoe meer besef ek dat ek nie genoeg tyd saam met my familie het nie. Ek vra vir Johnny baie mooi of ek asseblief bietjie kan agterbly as hy Sondag teruggaan huistoe. Sonder om te huiwer sê hy dis reg, hy weet ek het die tyd broodnodig. Ek belowe dat dit net vir ‘n week sal wees, my pa sal my halfpad terugvat Vrydag. Tot by Marydale.

Ek besluit toe dus om bietjie agter te bly en te kuier by my ousus en haar man. ‘n Karoo kuier. My hartsplek. My grootwordplek. .

Toe Johnny Sondag oggend 10 uur begin pak om te ry het ek gemengde gevoelens, hartseer om my sielsgenoot alleen te laat huistoe gaan, maar ook baie opgewonde oor die tydjie wat ek gegun word om saam my familie te kuier.

Ons ry ook so rukkie later terug Middelburg toe. By Anneen hul se huis gekom is my heimwee gou iets van die verlede. Ons pak af en uit. En ons drink ‘n lekker koffietjie op die agterstoep. Swaer Chris se spesialiteit.

Maandag “shop” ons in Middelburg se winkels, ons pas klere aan en oe en aa oor Pep Stores se mooi skoene. Ons eet middagete by my ma hulle.

Dinsdag is Naomi se 3de verjaarsdag partytjie. Madagascar. Ek leer wie is Gloria die seekoei, en Mati die sebra. Ek sien dinge uit die oë van ‘n kind. Haar tannie se hart se punt. Sy is so spesiaal. En so opgewonde oor al haar persente. Ek gee vir haar ‘n porselein tee stelletjie. En ek weet eendag as sy groot is, sal sy besef dat dit bitter kosbaar is. Ons blaas “bubbles”, ons speel en eet koek.

                                                              "Die verjaarsdag koek!"

                                                                                  "Naomi"

Dinsdag aand toe almal stokflou moeg is, kyk ek en Anneen tot ounag Mc’leods Daugters.

Woensdag gaan drink ons koffie en eet middagete by “Picadilli’s”, die mooiste plekkie met ‘n lekker gevoel. Geskenkies, polkadots, die lekkerste koffie en hoender “wraps”. Naomi bestel sommer vir haarself. “Tjippies en ‘n pienk melkie asseblief!”.

Ek besef die week gaan te vinnig verby. Ek maak haar tuin nat, dis so lekker om net die krane oop te draai en al die sprayers gaan gelyk aan. Ek bewonder haar mooi tuin. Ek wens ek kon ook so tuin hê. Sy gee vir my ‘n Hen-en-kuiken plantjie wat in ‘n groen Lyle’s stroopblik geplant is met ‘n bruinpapier sakkie om. Dis so mooi en spesiaal, sy is een van die kunstigste mense wat ek ken. Ek besluit daar en dan, kom wat wil, hierdie plantjie sal ek aan die lewe hou. Met varswater. Dis iets van haar.

Ons laat doen ons voete, ‘n lekker sussie bederf. Sy het vir Naomi belowe dat sy haar sal kom haal by ouma net voor ons klaar is, dan kan haar toonnaels ook gedoen word. Ursula verf dit mooi roomys pienk met ‘n skoenlapper op elke groottoontjie.

Donderdag aand braai swaer Chris vir oulaas vir ons ‘n steakie. Ons maak mengelslaai en gebakte aartappels. En ons kuier tot ounag. Ek weet dis ons laaste aand, ek wil dit so lank as moontlik uitrek.

Hierdie week het ek weereens besef hoe groot vooreg dit is om ‘n sussie te hê. Sy’s my ousus, maar ook my hartsvriendin. Ons het hartsdinge gedeel, ons kan saam lag en huil. Daar is niemand wat kan lag soos my sussie nie. Uit haar maag. Dat die trane loop. Ek kon my diepste bekommernisse met haar deel. Ek kon vir haar vertel dat ek soms, net soms, bitter alleen is op die plaas. En dat ek haar op sulke dae erg baie mis. Sy verstaan. Ons het immers saam grootgeword. Sy was die een wat my leer grimeer het. Sy het kleintyd vir my geduldig stories voorgelees toe ek nog nie kon lees nie. Ons het dieselfde liefde vir mooigoed. Hierdie sussie van my het ‘n baie spesiale plek in my hart.

Vrydag middag maak sy vir oulaas vir ons lekker boerekos. Met Roly Poly en roomys vir poeding. Sy gee vir my ‘n bottel van die lekkerste slaaisous wat van Graaff-Reinet af kom. Ek het dit so geniet die week.

My hart is seer toe ek moet groet. Naomi sê ek moenie huil nie, Oom Johnny sal my maatjie wees. Die trane sit maar vlak, maar Anneen sê ek moenie hartseer wees nie, as Jesus ons spaar sien ons mekaar oor 5 weke weer by die see. Ons “last touch” vir oulaas.

Ek besef hoe waar is die woorde op die hartjie, dat ons lewensreis beslis goeie herinnerige gee, wat ons altyd kan koester. Hierdie Karoo kuiertjie van my was een. Ek sal dit vir altyd koester. En ek dank Jesus vir ‘n ousus.

Aleen wees en 'n Kit Kat

Onlangs kry ek op een gewone Maandagmore daai bedrukte gevoel. Daai gevoel dat jy die wêreld se probleme moet help oplos. Niks lekker nie.

Ek weet dis verkeerd, maar ek kry toe ook daai jammerkry gevoel. Almal en alles skuld my iets. Ek is verontreg. Ek het wel met ‘n lied in my hart opgestaan, my blydskap gevoel het ongelukkig net nie baie lank aangehou nie.

Dit het eintlik begin met toe ek nie kon saamry dorp toe om die werksmense te gaan haal nie. Ons ry meeste van tyd elkeen op sy eie dorp toe, maar hierdie spesifieke Maandagoggend wou ek graag saamgaan. Johnny is vroegoggend gou Noute toe om net die waters om te ry en voer te gee. As hy terugkom, ry ons.

Ek is opgewonde. So vinnige dorp toe gaan trippie is altyd lekker. Heel naweek al is ek lus vir ‘n Kit Kat. Sommer net ‘n gewone een, nie die “family size” nie, dis darem te erg. Ek stap maar weer ‘n entjie verder more oggend, probeer ek my skuldgevoelens wegskuif. Ek was my hare en blaas dit ekstra mooi.

Toe die melkbok my vroegoggend wil stamp, uiter ek nie eers een lelike woordjie nie. Ek vergewe haar, want ek gaan bietjie later dorp toe. Sy het seker maar ook ‘n slegte dag.

Ek plant my nuwe pienk malva en die “lollypop” bottelborsel in die halwe wynbalies van OWK. Maak hulle nat met varswatertjies. Seën hulle. Mens doen mos dit met plante in die Boesmanland. Toe sit en wag ek vir manlief dat ons kan ry. Ek het sommer ‘n huppel in my stap.

Wat ek nie geweet het nie, is dat hy met mense in Upington gereel het vir die gooi van sementblokke, op hierdie spesifieke dag. Iemand moet hier bly. Aangesien al die werksmense in die dorp is. Daai iemand is toe natuurlik Lientjie. Dis nou ek. Nou as my man my so noem, dan probeer hy my paai. Hy kon op my gesig sien ek is glad nie gelukkig nie. En ek moet groot asseblief tog so by 1 uur se kant gou die voerkraal lammers se pille uitgooi. Hy het dit nou nog nie geweeg nie, maar ek kry duidelike instruksies. Ek het tyd gehou, dit neem my presies ‘n driekwart uur. Ek weet nie eintlik hoekom het ek dit gedoen nie. Tyd gehou bedoel ek. Seker omdat ek kwaad was.

Toe ek die Toyota se stofwolkies oor die bult sien verdwyn is ek moedeloos. Ek is sommer vies vir die melkbok wat ewe skielik so wilde streep in haar het. Ek is ook nie meer lus vir ‘n Kit Kat nie. Ek is alleen. En eensaam. Ek dink selfbejammerend dat hier niemand, maar niemand is waar ek gou ‘n koffietjie kan gaan drink nie. En die windjie waai ekstra treurig om die huis se hoek.

Manlief was skaars ‘n halfuur weg toe verlang ek na hom. Ek probeer onthou of ek darem gesê het ek is lief vir hom voor hy gery het. Ek dink ek het, dis nou nadat ek gebrom het oor die lammers se afrondkorrels wat te swaar is en dat ek ook nie lus is om alleen by die huis te bly nie.

Ek voel byna onmiddelik skuldig. Hoeveel keer het hy nie al my hanslammers versorg sonder om ‘n woord te se nie. Hy kom laai getrou elke week vir hulle voer af by die klein kraaltjie langs die huis, sonder ‘n prys. Hy luister na al my grille en geite. Ook nie altyd nie, probeer ek minder skuldig voel. En hy het ook vanoggend verduidelik dat dit te gevaarlik is vir my om ‘n vrag werksmense, wat nie altyd heeltemaal by die positiewe is nie, vroualleen te gaan oplaai. Ek wou dit net nie verstaan nie.

Presies ‘n uur nadat hy gery het van die huis af, bel ek om te hoor of hy darem veilig in die dorp is. Hy vra bedagsaam of daar nie iets is wat ek dalk nodig het nie. Nee, hy moet asseblief net onthou om pos uit te haal, sê ek. En o ja, vir ingeval ek dalk nie vanoggend gesê het nie, ek is lief vir jou.

Bietjie meer positief, sit ek vir RSG kliphard aan. My gemoed lig effe. Ek het baie om voor dankbaar te wees onthou ek. En eintlik maak chocolates mos vet. Ek moet ophou kla en eerder gaan stap.

Toe ek die bakkie hoor aankom is ek opgewonde en  wonder stilweg of hy dalk vir my ‘n Kit Kat sou saambring. Ek sal maar wag en kyk, die hardkoppige streep in my gaan beslis nie vra nie.

Hy kom met ‘n selfvoldane glimlag by die voordeur in. Raai wat het ek vir jou saamgebring? En hy plak die Aero slab op die kombuiskas neer. Ek weet jy’s mal oor ‘n Kit Kat, maar die kafee het nie van daai “Family Size” gehad waarvan jy so baie hou nie. (Wat ons darem gewoonlik deel!) My hart mis omtrent ‘n slag, ken ons mekaar dan so goed? Ek verseker hom dat die Aero een honderd persent reg is. Jy hoef dit nie met my te deel nie sê hy, dis net joune. Omdat jy alleen by die huis moes bly vandag.

Dit was darem seker nou ook nie so erg nie, dink ek skuldig vir die hoeveelste keer. Hoeveel keer moes hy nie al alleen op die plaas agterbly met een van my omswerwinge nie. Sonder om te kla. Ek besluit daar en dan om minder te kla oor onnodige nietige goedjies. En meer dankbaar te wees vir ‘n man wat so goed is vir my. En my so goed ken om te weet ‘n Kit Kat is my gunsteling!

Ek het toe die Aero met hom gedeel. Nie presies nie, maar darem. Sommer net omdat ek lief is vir hom.

Braai in plaasstyl

Ek is oortuig daarvan dat daar geen mense op hierdie planeet is wat so maklik ‘n kuier of ‘n braatjie aanmekaar kan slaan soos ‘n Boesmanlander nie.

In hierdie geweste maak ons van enige moontlike geleentheid ‘n kuier.

As ek die dag regtig nie lus is vir kookkos maak nie, dan haal ek net ‘n vleissie uit. En ‘n sosatie of twee. My man is ook nie vol fiemies nie. Daar hoef nie baie bykosse te wees nie. Net die vleis alleen is reg.

As die middag geslag is op ons werf, dan braai ons as ‘n reel die aand niertjies en lewer in netvet. Koningskos. En ek dek nie tafel nie. Ons eet sommer net so van die rooster af.

Ons het dit ook onlangs bewys toe ons op Nasionale Braaidag omtrent die hele Boesmanland bymekaargeroep het vir ‘n “Cross Braai”. Met ons hout, roosters en drinkgoedjies het ons partytjie gehou op die Kenhardt/Pofadder Kakamas/Loeriesfontein kruising. ‘n Middelpunt vir meeste van ons boere. Ons het jolyt gehou tot laatnag. Ons het vir Klipwerf gespeel, Tannie Gene is immers een van ons mede boervroue. En ons het gedans op die grondpad dat die stofwolke staan!

             

Vroegaand op die kruis, ons is nog aan die uitpak. Ons was omtrent 40 mense gewees.

Nou hier is braai nie sommer net een tjoppie per persoon wat op die vuur gegooi word en dalk ‘n mengelslaatjie as jy gelukkig is nie. Hier word ordentlik gebraai. Ons boer immers met skaap. En ‘n man wat elke dag onder die warm son moet werk, het genoeg vleis nodig. Want sonder vleis het g’n mens mos krag nie.

Ons oor en weer kuiertjies tussen bure begin ook vroeg middag al. So van 5 uur se kant af. Gewoonlik begin die rugby mos in daai tyd, en dit mis ons manne vir niks.  As die halftyd fluitjie blaas, word die vuurtjie aangesteek. Om daardie vuur word planne gemaak en geboer. Nuwe idees uitgeruil. Moed ingepraat. Ons manne jag jakkals om die vuur, hulle kamp nuwe lyndrade en hulle voer vir die vale honger Dorpers. En ons vrouens kry die geleentheid om ordentlik nuus van die week uit te ruil. As jy heelweek maar met jou eie geselskap tevrede moes wees, is jy honger vir ‘n geselsie.

‘n Braai is ook nie ‘n braai sonder aartappelslaai en roosterkoek nie. Met regte egte tuisgemaakte appelkooskonfyt en botter.  Nie Koo se blik konfyt nie. En dalk as jy die vorige dag in die dorp was gerasperde kaas op die broodjie. Mens drink ook nie sap saam met braaivleis nie. Net coke. Of dan nou ietsie sterkers as dit jou voorkeur is.

Ons haal ons mooiste tafeldoeke uit. En ons probeer met elke Saterdag aand se braai iets “anders” maak. Uit Weg se kuierkos resepteboekie. Spesiaal vir braaie. En dan gewoonlik is daar roomys vir poeding. Met sjokoladesous, my man se gunsteling.

Laataand is jy moedeloos as jy eers 15 hekke later by die huis kom. Flits in die hand want ek is doodbang vir skerpioene.

Dis kosbare kuiers die. Hier is kwaliteit tyd saam met vriende nog belangrik. Afstande pla ons nie. Al moet jy omtrent 80 km of meer ry vir ‘n kuier saam jou bure. Ons kry almal weer moed vir die week wat voorle. Ons het dieselfde probleme. Ons verstaan mekaar, ons bly in dieselfde wereld. Dis pitkos vir jou siel.



Droogte

"As die rëen nie hierdie jaar kom nie, sal hy volgende jaar kom. Maar die Liewe Heer weet wanneer is die regte tyd."

Oupa Johnny, 89 jaar oud, se woorde. Hy weet, hy ken droogte. Hy het immers vir amper 70 jaar geboer in die Boesmanland. Hy is gebore hier. Hy is deur die droogte van die tagtigs. Toe daar vir amper 10 jaar nie 'n druppel rëen op hierdie uitgestrekte stuk aarde geval het nie.

Hy ken die gevoel van 'n swaar hart as die wolke vol beloftes opsteek en die volgende dag weer ooptrek. Hy weet wat doen dit aan jou bankrekening as die vragte voer amper weekliks afgelaai word. Hy ken van store vol lusern pak.

Iemand het eendag gesê as 'n man nie weet hoe om te bid nie, stuur hom Boesmanland toe, hier sal hy vinning leer bid.

"Julle weet nie wat is droogte nie my kind", is sy woorde anderdag aan Johnny toe ons by hom gaan kuier in Kakamas se ouetehuis. Rerige droogte is wanneer daar niks meer oor is nie. Wanneer jou ooie in die kraal moet staan en lam.

Die voerkraal is permanent vol lammers. Hulle kan nie meer van die veld af gelaai word nie. Moet tenminste vir 6 weke lank afrondkorrels gevoer word.

Die wêreld is swart, dis droog. Op party plekke beter as ander. Dieper in die Boesmanland in, Loeriesfontein se kant toe, heelwat erger.
Vir my, wat 'n gebore Karoo meisie is en nie regtig droogte ken nie, is dit swaar. Ek is nie gewoond hieraan nie.

My man het grootgeword hiermee. Dis droë wêreld hierdie. Ons kan nie kies om in die woestyn te bly en dan kla as dit nie permanent groen is nie.
Ek vra anderdag vir hom of hy bekommerd is. Hy antwoord nee, glad nie, die Here het nog altyd voorsien. Hy sal ons nooit alleen los nie. En 'n negatiewe mens maak verkeerde besluite, sê hy. My keel raak dik, die trane vlak. Hy is 27, bitter jonk. En so positief. Hy het al baie seer in sy lewe gehad. Hy mis net sy pa nou ekstra baie. Hy het soms raad nodig. Veral van sy pa, wat self hier geboer het. Wat hierdie wêreld soos die palm van sy hand geken het.

Ek voel skuldig. Ek is die een wat veronderstel is om hom moed in te praat, nie andersom nie.

Ek ry nou die dag saam veld toe. In een van die kampe op Noute is meeste van die Dorper ooie se lammers tweelinge, van hulle selfs drielinge. "Jy is seker bitter opgewonder hieroor?" vra ek. "Ja, dis waarnatoe ek gewerk het met hierdie ooie se teling. Dit moet net asseblief nou rëen, hulle het ekstra kos nodig." Antwoord hy terwyl hulle lek en sout in die voerbakke meng.
"Maar tenminste is hier lammers om te voer, ons kan dankbaar wees. Pa het altyd gesê jy kan eerder 'n maer lam voer as wat jy geen lam hèt om te voer nie." Sê hy. Baie waar. My skoonpa was 'n wyse man.

Dankie Here vir 'n positiewe man, wat 'n goeie boer is, wat respek vir die natuur en vir U het. En dankie dat ons as U kinders weet waar ons hulp vandaan kom. U het nog altyd voorsien, U sal ook hierdie keer.

'n Boesmanland tuin

" Plant hom, en dan seën jy hom as volg; Groei as jy wil, of vrek as jy wil, maar doen asseblief net iets."

Die woorde van 'n gesoute boervrou wat weet van klipperige grond, brak water en die warmste noorde wind. Ek sou dit nie verstaan tot ek self eers begin het om in dìe dorre stuk aarde te probeer tuin maak nie.

Nou kyk, as jong getroude 3 jaar gelede was my voorneme, hier sal ek tuinmaak, kom wat wil. Tenspyte van my oorlede skoonpa se waarskuwing, Opdamkolk wèrk nie vir fyntuin nie.

Ek spring toe ook sommer dadelik weg met die helfte van Augrabies kwekery se struike en fyn blom plantjies. Fout. Struike en fyn klein blommetjies hou nie van warm Noorde winde nie. Ook nie van brak water wat hulle blare brand nie. Skaars 'n week en daar is nie veel oor van my lowergroen aanplantings nie. My moed sak tot in my skoene.
Iemand sê plant Bougainvilleas, hulle is gehard. Ek koop die 2 mooistes met pienk blomme. Hulle is veronderstel om teen die "pergola" op te rank wat ou Koos vir my met latte gebou het. Tweede fout. Na week 2 is dit droë takkies wat in die grond staan.
My pa hulle kom kuier. Hy se plant die bougainvillea in 'n pot, nie klipperige grond nie.

Ek laat ry 'n ou geroeste seeppot van Noute af aan. Plant die droë oorblyfsels van pienk blomme in Kaap Agri se potgrond met baie kompos gemeng. Seën hom. Hy het hierdie somer uitbundig geblom. Ek het ook intussen sommer 'n klein spekboompie by hom in die pot gesit. Hulle hou duidelik van mekaar.

  Tannie Suna se plant peperbome. Ek koop omtrent 20 peperbome by die kwekery. Die vriendelike tuinjong verseker my dat peperbome wel van brak water hou. Hulle doen, glo my. My peperbome groei en ek is in die sewende hemel.

Aalwyne hoor ek, plant aalwyne. Tannie Suna dra weereens vragte vol aalwyne en spekboompies aan. Hulle groei. Aan die begin van die somer het my aalwyne vir die eerste keer hulle eie kleintjies gemaak.

Tannie Alba gee vir my 'n bakkie vrag hotnotsvye. Die plant ek toe onder my nuwe peperbome. Vandag neem hulle my tuin oor.

Ek kan nie gras plant nie maar my man stel voor ek vra vir oom Sarel in Kakamas om vir my wit klippies met die lorrie te bring. Die volgende week kom laai oom Sarel se lorrie vir my 10 ton wit klippies af (regtig 10 ton). Kruiwa vir kruiwa, dag na dag word hulle tussen my peperbome op die kaal grond ingery. Dit lyk prentjiemooi. Oom Hannes sweis vir my die mooiste Victoriaanse teetafeltjie met 2 stoeltjies wat nou onder my pergola staan. En ek ry potte uit die dorp uit aan. Want as fyntuin nie in brak grond groei nie, dan plant ek fyntuin in potte. Mooi potte.

Ek dokter my suurlemoen boompies wat in halwe wynbalies geplant is, met vars water en kos wat ek spesiaal vir hulle by die kwekery gekoop het. Eergister sien ek hulle begin nuwe lemmetjie groen blaartjies uitstoot. My hart jubel!

Intussen, 3 jaar later begin dit lyk soos 'n tuin. My peperbome groei mooi en maak al die lekkerste skaduwee. My malva het die mooiste pienk blomme. En manlief sug. Want ek wil nuwe paadjies lê met teëls wat uit Upington aangery moet word. O en ag as sy draadwerkers tog 'n tydjie het, wil ek ook baie graag 'n groooot voëlhok hê, hierso so in die hoek waar die eens klein dadelboompie nou 'n groot boom begin raak. En dan, vra ek eers weer die volgende dag, sal ek ook graag nog 'n "pergola" langs die nuwe voëlhok wil hê. Waar ek rustig 'n teetjie kan drink terwyl ek na my voëls luister.

'n Boer maak 'n plan. En as ek soggens met my eerste koppie koffie kyk hoe die son opkom oor die 3 groot Kokerbome by die voorhek, dan is my hart dankbaar. Dankbaar vir 'n lewe saam my droom boer en dankbaar vir die mooi pienk blomme van my bougainvilleas.

'n Overview oor my lewe op die plaas

Ek weet baie mense doen die "blog" ding.

Ek het al so rukkie terug begin wonder of dit nie dalk 'n goeie idee sal wees om ook te begin "blog" nie. Aangesien ek, as jong boervrou (of eerder boer se vrou), baie tyd op hande het. Of dis altans wat mense dink van 'n boervrou.

Wel hier is ek nou. My stories is baie, my kennis van skryf nie so baie.

Hierdie eerste blog is dalk meer 'n regverdiging van hoekom ek moet, en wil, blog.

Die dag as mens met 'n boer trou, en kan ek ook net byvoeg, 'n Boesmanland boer, maak jy outomaties vrede met jou eie geselskap. As jou naaste buurvrou 40 km vêr is, en manlief meeste van die tyd besig met boerdery sake, wel, dan maak jy alternatiewe planne, soos blog.

Kyk, moet my nie verkeerd verstaan nie. Dit is nou eers nadat ek my baie belangrike pligte as boervrou afgehandel het vir die dag.
Op die plaas is daar nie tyd of plek vir laatslaap soggens nie, as die eerste ligstrale van die dag deurkom, word hier al geroer op die werf. Daar is niks, maar niks, wat vir manlief so irriteer soos 'n gelaatslapery nie. Want 'n WARE boer laat nie dat die son hom in die bed vang nie. Punt.

Die hanslammers hou ook nie van 'n laatslapery nie, hulle begin al vroeg more, selfs nog voor die hoenders kraai, 'n keel opsit oor 'n bottel melk. Dis my eerste takie van die dag. Nee, eers my koffie, daarsonder kan ek nie.
En dan beplan ek rustig my dag verder. Sit kos op vir middagete. Maak my tuintjie nat (meer daaroor volgende keer - dis 'n storie op sy eie). Doen die huiswerkies. Ensovoorts.

En net soms kry die eensaamheid my onder, en dan sal hierdie blog handig te pas kom. Dan sal ek eerlik my storie van die week vertel. Soos wat ek dit vir 'n ware vriendin oor 'n koppie tee sou vertel.

Nou is dit eers weer tyd vir my 2 dorstige hanslammers.