Plaas is nie vir sussies nie...

Ek is nie bang vir die donker nie. Ook nie vir alleen wees nie (alhoewel ek nie daarvan hou nie), ook nie vir goggas en goeters nie. Ek is bang vir beeste. Meer spesifiek, Nguni beeste. Hulle het masiewelike (kry mens so woord…?) horings. En heeltemaal ‘n anderse geaardheid as manlief se rustigheid van self Bonsmaras. Die Ngunis is net so paar koeie wat myne is, maar wat Johnny bestuur…. Pragtige diere, maar ‘n geaardheid gelykstaande aan ‘n rodeo bul s’n.

Soos ek reeds gesê het, ek is bang vir hulle. En soos ek reeds ook voorheen al gesê het, as daar nou een ding is wat vir Johnny rooi in die gesig begin laat, is dit ‘n gepiepery. Moenie gil oor goed nie, en as jy bang is vir iets, kom daaroor. Hierdie is ‘n plaas.

So, ek het al by verskeie geleenthede my vrees onderdruk en my so taai soos ‘n Toyota gehou, maar no ways, dit wil nie weggaan nie.

Nou ‘n Nguni in die veld is een ding. ‘n Nguni in die kraal, wel, ‘n heeltemaal volgende storie. Hulle hou nie van ‘n kraal opgedruk staan nie, NOG minder in die drukgang.

So gebeur dit laasweek dat hulle met kalwers en al moet kraal toe kom. Hulle moet vir lamsiek gespuit word en die bietjie erger nuus, die bulkalwers moet gedruk word. Ek is seker almal verstaan wat dit is. Ook nie iets wat aangenaam is vir hulle en my nie. Ek moet help, want dis my bees.

Reg, deur die eerste hek het dit goedgegaan, ek kon nog binne in die bakkie bly. Maar hoe nader dit aan die kraal gekom het, hoe wilder het dit begin gaan. Johnny was in sy vorige lewe ‘n cowboy, hy is mal oor aksie, en jaag. “Spring uit en help daar aankeer!”, sê hy. Ek moet aan die ander kant met die bakkie gaan keer. Ekskuus, jy praat seker nie met my nie? EK, agter ‘n Nguni afklim. Een kyk was genoeg om maar met bewerige kniee uit te klim. Gewapen met ‘n kierie. Moet net nie waai nie, dan raak hulle nog wilder, kry ek die opdrag.

Nodeloos om te sê die bees was lankal in die kraal, toe kom ek nog aan gesukkel, want een spesifieke koei was glad nie ingenome met my nie, en het veroorsaak dat ek meer terug hardloop as kraal toe vorder. Ek was lam van vrees teen die tyd wat hulle al bulkende in die kraal gestaan het. Toe weet ek natuurlik die ergste kom nog. Min wetende dat my braafgeid my in die steek gaan laat nog voor ons begin het.

Die drukgang het volgestaan, en die res van die bees het in die groot kraal gestaan. Ek hoef nie binne in die kraal te wees nie, maar ek moet asb buite keer. Want, sê Johnny, hulle is maar geneig om te wil spring. Toe is ek al verby die kniee bewe stadium, ek het al gevorder tot maagkrampe en koue hande. Sy woorde was ook skaars koud, toe spring die einste koei wat my heeltyd wou terugjaag huistoe. Ek het my lam geskrik, want toe sit haar voet vas agter een van die pype, en sy raak al kwater, want sy kan nie wegkom nie. “Haar been gaan breek, bring die hamer!”, skee Johnny. Klaas het gebring, want ek het binne in die bakkie gespring. Toe die koei uit is, is ek weer op my pos langs die kraal. Johnny se temperatuur het toe reeds ‘n paar grade gestyg.

Maar julle, toe die volgende een mik om te spring, toe mik ek vir die 400m huistoe. Ek het op daardie stadium nie meer omgegee wie is kwaad vir wie nie, maar hiervoor het ek bloot nie meer kans gesien nie. Alle braafgeid het my verlaat. As dit so gaan nog voor ons begin werk het, hoe gaan dit teen die einde lyk. Ek het eers geloop, en toe besef ek die swart koei is buite die kraal, en het glad nie ‘n persoonlikheid nie. Toe begin ek hardloop, en elke 5 sekondes het ek omgekyk en seker gemaak sy is nie naby my nie.

Ek moet eerlik wees, ek het so bietjie stupid gevoel. Johnny was kwaad. My bees is gewerk sonder my hulp.  Maar hy het darem later gelag. Ek dink ek sal die res van my lewe daaroor gespot word. Maar ek is nie skaam vir my tekortkominge nie. Die werksmense het ook vir my gelag. Hulle sal nie waag om iets te sê nie.  

Daar het al intussen nog 5 mooi kalfies aangekom, so ek vergewe hulle vir hul ongeskikgeid. Maar, my vrees is toe nie oorwin nie. Dis erger.

DIe geur van herinneringe...



Ek dink almal sal weet waarvan ek praat. Dis daardie onthou oomblikke wanneer jou reuk sintuig oorneem. Goeie herinneringe. Daai oomblik van nostalgies raak oor dinge in die verlede, dalk uit jou kinderjare.

Ek het vanoggend daai onthou oomblik gehad. Toe ek klaar aangetrek het en besluit om vanoggend vir ‘n slag “spesiale” parfuum aan te spuit. Ek het so klein kassie bo my spieel tafel waar al my parfuum botteltjies staan. Ek het die klein botteltjie “Beckham signature for her” agter in die kassie uitgehaal. En toe ek die doppie afhaal het die soete herinneringe van ons troudag gekom. Ek het dit spesiaal vir ons troudag gekoop. En daarna net vir baie spesiale geleenthede aangespuit. Jy ruik die liefde daarin, die mooi onthou oomblikke van 2 mense wat alles vir mekaar beteken. Dis ‘n vintage parfuum, met bietjie van “musk” en lemoenbloeisels se geure wat deurslaan. Ek het suinig ‘n bietjie daarvan aangespuit.

Ek het ‘n paar sulke “onthou” dinge in my lewe. Elke keer wanneer ek vir ons moerkoffie maak in my “enamel” keteltjie op die gasstoof met Sabie Vallei se moerkoffie, dan onthou ek my kinderjare. My pa het elke Sondag oggend vir ons moerkoffie met warm melk in die bed gebring. Oeee, daardie REUK van moerkoffie wat op die stoof staan en kook. Met warm melk en ‘n lepeltjie kondensmelk. Priceless. Die lewe is te kort vir slegte koffie.

Laas Sondag oggend maak ek vir my en manlief krummelpap vir ontbyt. Toe hy in die kombuis kom sê hy: “Dit ruik lekker, soos jou ma se kombuis.” En ek besef weer, mens heg sekere reuke aan sekere oomblikke en mense. Ons het grootgeword met krummelpap, en nou nog, wanneer ons by my ouerhuis kuier, maak my ma elke oggend krummelpap. Met pangebraaide wors. Oe julle, dis lekker. Dis daardie oomblik wat elke goeie voorneme van “diet” by die agterdeur uitwaai. Ons het ook vreemder kombinasie saam krummelpap geeet. Tamatie en kaas. Met growwe sout. Of lekker beesbiltong waarvan die geel vetlagie so buite om sit.

Wanneer ons Saterdae aande ‘n vuurtjie maak, en die vlamme knetter so. Dan, soms, verlang ek na die Kruger Wildtuin. Ons het as kinders ELKE Junie vakansie Wildtuin toe gegaan. Met die kombi. Daardie reuk van die vuur roep ongelooflike herinneringe terug. Daar is ELKE aand ‘n hengse vuur gemaak, en gebraai. Met vrugteslaai vir poeding. Na ‘n wildtuin vakansie het almal ‘n intense behoefte gehad na hoender en vis en groente. Moeg vir braaivleis. Na ete het ons altyd “volley ball” gespeel, die hele kamp se kinders het kom saam speel. Soggens 6 uur as die hekke oopmaak is almal binne in die kombi, reg vir leeus soek. En in die middae wanneer ons terugkom by die kamp, is daar klogslag vir elkeen ‘n roomys gekoop by die kamp winkeltjie. Ons kinders het ook poskaarte versamel. Ek weet nie eers waar is myne mee vandag nie. Snags word jy wakker van die hienas of die leeus se veraf gebrul. DIT is soete herinneringe. Met die teruggaan slag was almal maar altyd so half dikbek.

Ek sal ‘n boek kan skryf oor geure, en oomblikke van nostalgie. Daai kaneelgeur van ‘n tuisgebakte melktert. Die reuk van pronkertjies vol in blom. Daar was altyd pronkertjies in my pa se tuin. Dis ‘n hemelse geur. Ek het dit al hier in my Boesmanland tuin probeer plant, dit het nie eers opgekom nie.

En mango’s, stroopsoet goudgeel ryp mangos. Dit laat verlang my terug na ons kuiertjies by oom Sias in die Kaap. Daar was altyd bokse vol mango’s. En lietsjies. Party klein, party groot. Maar almal ewe soet.

Elke liewe mens het defnitief ‘n paar soete herinneringe. Wat jou net vir ‘n sekonde van ‘n oomblik laat onthou. En verlang na destyds. Net ‘n oomblik van iets sien, of ruik, en dit herleef. Oeeee, dis lekker!!

Daai verskille - tussen mans en vrouens

Mens verstaan dit nie. Tot jy trou. Dan raak alles so duidelik soos daglig.

Moet my nie verkeerd verstaan nie, my boerman is die liefde van my lewe, my asemhaal, my opstaan en my bestaan. Maar, ‘n groot maar, ons verskil. Soos dag en nag. Hulle sê nie verniet “Opposites attrack nie”. Dis in ons geval BAIE waar.

Ek hou van laatslaap, hy staan graag saam met die hoenders op. Ek hou van dinge op my tyd doen, hy was haastig nog voor sy geboorte. Ek hou van vakansie, hy hou van by die huis bly. Ek hou van vreemde en brand kosse, hy hou van vleis, rys en aartappels. Hy sal eerder ‘n bak vol erdwurms eet voor hy sy mond waag aan ‘n olyf of sterk Kerrie.

Ek moet my hart vashou en ‘n asynlappie voor my gesig hou as ek in ‘n voertuig ry wat enigsins vinniger as 120km/h beweeg, vir hom is vinniger beter. Na 8 jaar stry ons nie meer oor spoed nie. Ek probeer slaap as ons erens heen moet ry. Sy liefde vir spoed sal nie verander nie, ek het vrede gemaak daarmee. Dis ‘n manne ding. Ek bid telkens deur die dag wanneer ek die motorfiets buite hoor.

Ek is besluitloos. Dis vir my ‘n kopseer om te besluit of ek my outfit moet afrond met krale of nie. Ek kan vir tenminste 20 minute staan en top daaroor. En wanneer ek uiteindelik dink ek het finaal besluit, dan verander ek nog 50 keer. Nie my boerman nie, hy besluit oor iets, en dan is dit dit. Of hy nou agterna besef dat dit dalk die verkeerde besluit was, maak nie saak nie. Sy ja is sy ja, nee is nee. Klaar. Punt. Afgehandel.

Ek gril my morsdood vir bloed, en alles wat daarmee saamgaan. Vir hom is dit so deel van sy lewe soos asemhaal. Ek onthou, ons het eendag erg verskil daaroor. Wel, oor ek gesê het ek sal NIE ‘n lam waarvan die ma sukkel om te lam, kan uittrek nie. Hy het gevra of ek haar dan maar eerder sal los om dood te gaan. Nee, ek sal nie, ek sal net alles in my vermoe doen om iemand in die hande te kry, wat wel daarvoor kans sien. Soos hy byvoorbeeld.

Nou kyk, hierdie tipe verskille is dood normaal. Dis wat die lewe interessant hou, hoe vervelig sou dit nie wees as ons presies dieselfde was nie.

Mans hou ook die lewe kleurvol.

Johnny het nou die aand voor die TV sy skoene uitgetrek. My oog het sy sokkies gevang. Grys, met pienk strepies. ???? Johnny, sê ek, jy het my sokkies aan, vir die hoeveelste keer. Ek wou kwaad word, maar die lag het my oorval. Want dit het regtig snaaks gelyk, hierdie stuk man met ‘n paar pienk sokkies. Hy het so onskuldig gesê jammer, hy kan nie lekker die kleur sien in die oggende nie. Mans sukkel oor die algemeen met kleur. Alles wat neig na skakerings van pienk of pers is ROOI. Hulle ken net rooi, bruin en blou.

As ons oppad êrens heen is, en gou by ‘n kafee stop om koeldrank te koop, moet my spoed hoog wees. Ek kom nog aan, dan begin hy al so half te ry. Maar wanneer ons vinnig by die Kooperasie stop, dat hy net VINNIG ietsie kry wat hy vergeet het, en dit vat ‘n halfuur of langer waar ek in die bakkie sit. Dan, DAN is hy verbaas wanneer ek al so half rooi in die gesig begin raak van ongeduld.

Ek is, ongelukkig moet ek dit erken, die een met die humeurtjie. Dit raak beter, met die ouderdom, maar dis daar. Ek vererg my bitterlik vinnig. My boerman, raak nie maklik kwaad nie. Maar as hy wel kwaadraak, gebeur dit stadig maar seker. Oor ‘n lang tydperk van sukkel met dieselfde ding. Ons het nou een dag laatmiddag teruggekom van Upington. Hy het ‘n 500ml Coke in sy hand gehad. Dit het al seker so 2 keer van tevore gebeur dat wanneer hy die botteltjie oopdraai, dit oorkook. Op sy skoot, op die stuurwiel, ALLES is taai en nat. Dit het weer gebeur. Hy het die ruit afgedraai en die hele bottel Coke by die venster uitgegooi. Ek het amper dubbeld gevou soos ek gelag het. Want Johnny mors nie met goed nie, maar hy het genoeg gehad.

Deur al hierdie verskille, is die lewe sooooo lekker as jy met jou beste vriend getroud is. Die een wat alles van jou weet, wat jou verstaan, wat die grond aanbid waarop jy loop, wat jou respekteer. Maar die belangrikste van alles, wat jou laat lag. Hoe gelukkig kan een vrou wees!

Ware geluk

Dis ons almal beskore, om waarlik gelukkig te wees. Ons moet dit net soek. Dis gewoonlik op klein plekkies, in gewone allerdaagse goed.

Ware geluk kan ook baie dinge beteken, almal ervaar dit anders. Maar dis daardie rerige tevrede gevoel. Dat alles sommer net reg is.

Niemand is perfek nie, en niemand voel ook elke dag ewe tjirpie nie, maar ons mag nooit toelaat dat dit ons geluk steel nie.

Een van die menige lewenslesse wat ons as kinders by my pa geleer het, was dat, maak nie saak wat jou omstandighede is nie, geluk kom van binne, daar diep uit jou hart, GEEN omstandighede mag dit verander nie. En terwyl jy in God glo, kan jy mos nie anders as gelukkig wees nie. En as kind kon ek di took nooit verstaan nie. Hoe op aarde moet mens gelukkig wees met huiswerk, terwyl jy in die koshuis is sonder jou ma se kos. Maar ek het eers heelwat later in my lewe besef wat my pa nou eintlik bedoel het – ware geluk beteken nie noodwendig dat jy huppel en gil van opgewondenheid nie, dis net daai tevrede gevoel. Alles is okei.

Ek het anderdag gelees, daar is met navorsing bewys dat geld, status, prestasie, en selfs ‘n hoër IK, ons nie gelukkiger gaan maak nie. Tenspyte van wat sekere mense glo. Wel, sommige van bogenoemde kan seker die lewe heelwat meer gerieflik maak, maar dit gaan nie geluk verseker nie.

Die mense om ons, en ons geloof. Dis die hoekstene van geluk. Leer om mense te vergewe.  Mense wat in vrede leef met ander, is aansienlik gelukkiger.

En dan natuurlik gaan dit gepaard met daardie klein “sommer net lekker” goedjies wat jou weereens laat besef dat die lewe een groot fees is.

Om middae met “uitval tyd” ‘n lekker koppie moerkoffie saam my man op die stoep te drink. Koekies bak. Om ‘n koeksister te eet waarvan die stroop so uitdrup. Om ‘n pakkie wat iemand as verassing vir jou gepos het, oop te maak. Warm roosterkoek, met botter en dik konfyt. Om iets goeds vir iemand te doen, en die dankbaarheid in daai persoon se oë te sien. En my sussie se dogtertjie wat sê ek is haar beste este tannie. DIT maak my tevrede, en gelukkig.

En dit maak dat wanneer vandag dalk nie so klopdisselboom dag is nie, dat jy terugkyk na daai lekkerkry oomblikke van gister.

En wanneer jy dalk nie rerig gelukkig is nie, gaan soek daardie klein goedjies. Hulle is jou hele dag vol.

Lèèf met ‘n hart vol dankbaarheid!

Die voetspore van 'n boer

Daar is geen beter kunsmis vir ‘n land vol gesaaides, as die boer se voetspore in die grond getrap nie.

Die woorde gryp my nogals aan, en ek kan nie anders as om dadelik aan my boer man te dink nie. ‘n Ware boer in murg en been. Hy is trots om ‘n boer te wees. Trots op sy diere, sy grond en dit wat hy elke dag in hierdie harde wêreld arbei. Hier waar geslagte van Wyks se bloedsweet lê. Waar hy en swaer Manie hulle eerste tree gegee het, dit kan nie anders as om in sy bloed te wees nie. Dis ware liefde.

Met die verloop van tyd as boervrou het ek ook geleer dat daar sekere dinge rondom ‘n boer is wat EIE is aan boer wees. Jy sal vir hulle op ‘n afstand uitken.

Wanneer ons in Woolies Food is en ek al die lekkernye bewonder wat nie by ons hier op die platteland beskikbaar is nie, sal Johnny met ‘n yslike frons op sy voorkop by die vleisrak staan en brom oor die vreesaanjaende pryse wat hulle vir ‘n ou lamstjoppie vra. En nee, hy sal sommer vir hom ‘n koeldrank hier langsaan koop, dankie. ALMAL in die winkel kan sien ons is plaasmense, daarvan is ek seker.

‘n Ware boer kan ook dadelik presies vir jou sê watse rigting waai die wind. En dat die Noordewind die altyd welkome reëns bring, die Suidewind die koue.

Hulle is nie bang om bo in ‘n windpomp se kop te sit nie. En dan nog op daardie hoogte ‘n “spanner” ook te vang nie. Terwyl my maag sulke onaardse draaie maak deur net daarna te kyk.

As hulle ‘n jakkals of rooikat sien verloor hulle alle wyslike denke binne sekondes en gaan oor in ‘n oeroue instink van oorlog maak. Of dit nou met ‘n motorfiets, plaas bakkie wat se wielie dalk enige oomblik kan verloor as daar met hom so gejaag word, of ‘n slinternuwe “dorps-bakkie” is, solank hy beweeg. Ek glo dat as die nood druk, Johnny hom te voet ook sal probeer inhardloop… Maar ‘n jakkals wat wegkom, dis soos dood in die Boesmanland. Daar word ook nie daaroor gepraat nie, dis amper net so erg soos ‘n stoere Dorper boer wat sê ‘n Merino is ‘n beter vleisras. Jammer vir die “groen” mense – indien hierdie jou ontstel, kom kuier net een naweek op die plaas, jou opinie oor ongediertes sal binne ‘n oogwink verander.

Wanneer jy die woord drie voet ses dropper hoor, beteken dit nie hy is besig om sy oer oupagrootjie aan te haal nie, boere praat so. Hulle praat nie van meters en sentimeters nie, se VOET.

Die ooi wat laasjaar ‘n vierling, en toe weer laasweek ‘n drieling gelam het, sewe lammers in 8 maande, daardie ooi ken hy uit in ‘n trop van 150 ooie. Hoe dan anders, sê hy verontwaardig, sy LYK anders. Wel, volgens my lyk alle swartkop dorpers presies dieselfde. Jammer.

Ek het anderdag met ‘n skaaplaaiery die fout gemaak om perongeluk ‘n ram as ‘n ooi aan te sien. Ek moet eers vir myself opkom deur te sê ek het bo op die laaibank langs die kant gestaan, m.a.w. ek het alles van bo af gesien. Dit was groot lammers, regtig moeilik om te onderskei. Daar was 4 ram lammers wat nie moes klim nie. “Keer asseblief die ramme”, vra Johnny.

“Wel, ek is nou nie presies seker wie hier rond is die ramme nie”, het ek gesê.

Sy gesig het soos altyd boekdele gespreek en hy het gevra:”Flippit liefie, moet ek vir jou verduidelik hoe SIEN ‘n mens die verskil tussen ‘n ram en ‘n ooi.”

Nodeloos om te sê wat ek van sy sarkasme gedink het. Selfs die werksmense het begin lag. My Retief bloed het haar vervies en voor in die bakkie gaan klim. Ons het agterna lekker gelag daaroor.

Dis boere, hulle het harte van goud, hulle is lief vir die natuur en het respek  vir God se handewerk. Dis hulle wat sorg vir ons land se kos. Tenspyte van droogte, vleispryse en baie dinge wat teen hulle draai, BLY hulle lief vir boerdery.

Ek is sooo lief vir my boer. Al is hy soms, NET soms, ‘n hardkoppige een.

Skoenmaker hou jou by jou lees...

Ek is nie ‘n haarkapster nie, sal ook nooit een wees nie. Daarvoor sal my man sorg. Hy het my vanmiddag weereens goed laat verstaan dat dit nou nie eintlik een van my sterk punte is nie. Hare sny.

Ons was nog nie getroud nie, toe hy een naweek  wat ek op die plaas gekuier het, gevra het of ek dalk sy hare kan sny. Ek weet nie of dit dalk ‘n toets was wat ek moes deurkom voor hy my sou vra om te trou nie, ek glo nie, want ek het vir hom loshande gedruip.

Ek het volstrek geweier om die knipper te gebruik, dit lyk darem nou regtig soos ‘n weeskind. (Dis wat ek daai tyd gedink het – NIE meer vandag nie.) Die skêr, dis wat ek sal gebruik. Hoe moeilik kan dit dan nou ook wees. Nou die enigste skêr wat ek op daardie spesifieke Satermiddag in die huis kon kry, was oorlede ouma Kitty se naaldwerk skêr. Dis omtrent so groot soos my voorarm en so stomp soos ‘n bottermes. Dit kan deurgaan vir ‘n wapen.

Johnny het my erg benoud aangestaar, maar gelukkig was hy toe nog so verlief dat op daardie oomblik nie ‘n woord gesê het nie. Dalk moes hy maar eerder, dit sou my baie verdriet en ‘n gespot wat vandag nog aanhou, gespaar het.

Sit, het ek gesê. Ek weet wat ek doen. Wat ek nie vir hom gesê het nie, is dat dit die eerste keer in my lewe is wat ek ‘n skêr in iemand se hare druk. Die keer op hoërskool toe ek my eie kuif getrim het, tel nie. Eerlikwaar, as ek vandag daaraan terugdink, weet ek nie WAT ek moontlik gedink het nie. Dat ‘n naaldwerkskêr geskik is vir hare sny nie.

Die wapen was toe nie so slegte hare skêr nie, behalwe dat my hand so lam geraak het dat ek na elke tweede knip moes rus, het dit eintlik heel goed gegaan. Tot ek by die deel hier bo die ore gekom het. Die skêr was bietjie te lank, en ek het te vinnig geknip. Toe knip ek een hengse stuk hare weg.

Die verkeerdste ding wat ek op daardie punt kon doen, was om te begin lag. En dit het ek toe in oorgawe gedoen. Ek het regtig agterna sleg gevoel, baie, maar al wat ek toe kon doen, is om dit te probeer regmaak. Ek het toe maar verder geknip, en net ‘n groter gemors daarvan gemaak. Johnny moes in die badkamerspieel gaan kyk of hy tevrede is.

Ek het gevrees vir wat kom, dit het regtig sleg gelyk. Hy het met ‘n erg geskokte uitdrukking op sy gesig die kombuis binne gekom, en die volgende woorde, wat ek nooit in my lewe sal vergeet nie, met ‘n benoude stem gegil: “Jy het dan ‘n d&^%rse brandpad deur my kop geknip!!!”

En my antwoord, wat seker saam met my sal graf toe gaan. “Dit was nie ek gewees nie.” Dis wat senuwees doen.

Nodeloos om te sê, ek het nooit weer die vooreg gehad om my man se hare te knip nie. Tot vanmiddag. Sy hare is regtig te lank, kla hy, en hy kan nou nie wag tot hy weer by Marika uitkom vir ‘n knip nie. Sal ek asseblief die knipper kan deursit, vra hy.

Verbaas dat hy na amper 4 jaar weer vir my met ‘n skêr in die hand toelaat, stem ek dadelik in. Ek het ook voorgestel dat ek met die HARE skêrtjie wat saam met die knipper gekom het, net die kuifie trim. Dan sal ek die res van die hare met die knipper sny.

 “Daar is nie ‘n MANIER wat jy met ‘n skêr naby MY hare kom nie”, sê hy, “die knipper, op nommer 4, dis dit.” So hy het nogsteeds nie vergeet nie, dink ek.

Ek het hom sitgemaak in die kombuis. Ek druk toe ook sommer dadelik die knipper agter by sy hare in. “Stadig!”, skree hy, “jy is besig om my hare uit te trek, die ding kort olie.”

Die Retief geen in my veroorsaak dat ek my ook sommer dadelik vervies. “Luister”, sê ek, “wil jy dit graag self doen?”.

Nadat die ding geolie is, gaan ons knippery voort. Alles het ook weereens goedgegaan tot ons by die ore gekom het. Ek druk ook toe sommer dadelik in om die hare mooi netjies om die ore te kry, toe ruk hy sy kop weg dat ek dink ek het sy oor afgeknip.

Sy woorde? “Wil jy nou weer ‘n brandpad deur my hare sny?!”

Nou kyk, teen daai tyd, toe is ek al vuurwarm in die nek. Ek het maar stilgebly en net verder op sy instruksies gesny. Hy kon dit net sowel self gedoen het.

Gelukkig was daar hierdie keer geen noodlottige gevolge nie.

Maar die spreekwoord wat lui, skoenmaker hou jou by jou lees, is nie verniet gesê nie.

Ons "inner strength"

Om te twyfel in jouself. Ek is baie baie skuldig daaraan. Kleingelowig. Onseker en bang.

Dis hoekom liewe Jesus vir my ‘n man soos Johnny gegee het, om my in sulke tye te herinner dat ek tot baie meer in staat is as wat ooit self sou kon dink. Dis nou die inner strength waarvan hulle praat.

Myne is onlangs so een of twee keer getoets. Voor die toets het ek gedink ek sou dit nie maak nie. Wanneer jy opstaan in die oggend met daai klip wat binne in jou maag lê.

Na die tyd kon ek die Here se hand in dit alles sien. Van begin tot einde.

Ek het so deur my grootword jare geleer dat huil ongelukkig nie altyd die antwoord vir alles is nie, maar soms, net soms, maak dit tog dinge beter. Gewoonlik irriteer dit ook my man so bietjie. Maar nou die aand was anders. Ons altwee was anders. Ek het gevra of ek asseblief so bietjie by hom kan sit en dan wil ek graag hartseer wees. Want dis hoe ek nou moet voel. My hart voel loodswaar. Dit moet uit. Hy het gesê ek moet by hom kom sit en my hart uithuil. Die gif moet uit. Hy sal selfs vir my tissues bring. Ek het gesê dis nie nodig nie, hou net my hand vas.

Ek het verbasend beter gevoel na die tyd. Dat alles sal okei wees op die einde van die dag. Ek het vir ons melk koffie gaan maak, en toe kan ek soos ‘n nugter mens gesels.

My sussie bel van Bloemfontein af. Dis soos ‘n roller coaster. Een dag gaan dit beter met my pa, die ander slegter. Ek sê vir Anneen ek kan nie meer positief wees nie. Ek voel moeg. Sy sê ek moet wees. Gaan bid sê sy. En wees sterk. Terwyl ek kan hoor sy self voel nie so sterk nie. Toe begin ek worry oor haar ook. Sy moet al die oproepe beantwoord. Almal bemoedig. En self staande bly. Maar haar geloof is soos ‘n rots. Die sussie van my, sy is een van my grootste steunpilare in die lewe. En ek voel skuldig.

Ek gaan sit kruisbene op ons groot bed in die kamer, en bid. Vir almal. Vir my swaar gemoed. Vir my pa. Vir my sussie. En ek voel 100 keer ligter toe ek klaar gebid is.

Gister, na my pa reeds ‘n week in ICU is, kan ek vir die eerste keer met hom oor die telefoon gesels. Die vriendelike suster deel my mee dat ek dit asseblief kort moet hou, pappa mag nie ontstel of vermoei word nie. Doodreg, sê ek, asseblief ek wil net sy stem hoor. “Oom Hendrik”, hoor ek haar sê, “dis jou jongste meisiekind wat met jou wil praat.”

Die trane sit bitter bitter vlak toe ek sy stem hoor. Ek vertel vinnig van die lekker reën wat ons gehad het. Pappa se stem klink snaaks, maar net so positief soos altyd. Hy vra of ons al my paar merino’s geskeer het. Hy noem hulle op hul getal. En ek weet hy’s oraait. As hy al weer oor die boerdery worry. Die paar merino’s wat pa laas jaar vir my persent gegee het is my stukkie Karoo in die Boesmanland. Ek groet, en sê ons sien Donderdag so lank lewe.

More ry ons Bloem toe vir die naweek. Eerste ding wat ek gaan doen as ek in die dorp kom, is om vir pappa ‘n pakkie Wine Gums te koop, ek weet hy mag dit nie nou eet nie. Maar ek sal dit net langs sy bed neersit. Hy het mos altyd ‘n pakkie Wine Gums langs sy bed.

Ek kan nie meer wag vir die naweek nie. Ek weet ons almal sal oraait wees. Die Here stap elke tree van ons lewe saam met ons. Ons moet net GLO. En vertrou op ons inner strength. Dis sterker as wat ons dink.

Korrelkonfyt

Oningeligte (nie dom nie) mense noem dit “druiwekonfyt”, ingeligte mense weet mens praat van “korrelkonfyt”. Dit word van sultanas gekook. Stroopsoet en diep lekker. Dis lekkerder as “chocolates” het ek onlangs besluit. (Goed, nou nie lekkerder as ‘n Kit Kat nie). Maar na ‘n middagslapie, wanneer mens opstaan met daai onbeheerste honger gevoel is daar niks, maar net mooi niks, lekkerder as so groterige stuk kaas met ‘n lepel korrelkonfyt op, en dan drup die stroop so op jou hande, dit lek jy sommer af. Dit klink onafgerond, maar dis LEKKER. Dis deel van daai klein vreugdes van die lewe. Wanneer niemand jou sien met jou blink lippe en ken vol stroop nie.

Laasweek is dit toe ook sulke tyd in hierdie plaaskombuis. Tyd vir korrelkonfyt kook. Ek kry ‘n krat vol stroopsoet, goudgeel sultanas by oom Wikkie. Johnny probeer elke verskoning in die boek uitdink van hoekom hy nou nie kan help korrel nie. Want kyk, dis die grootste werk van korrelkonfyt, die korrel gedeelte. Sultanas se korrel is klein, en TAAI. Uiteindelik na mooi vra, help hulle my. Dis nou Johnny en swaer Manie. Ons het eers ‘n vleisie gebraai vir versterking. Toe pak ons daai krat druiwe aan. Johnny is vol “orders”, daar mag nie stokkies tussen die korrels wees nie, dit laat die konfyt bitter smaak. (Ek dink dis iets wat hy self uitgedink het – maar sê dit liewers nie hardop nie, netnou los hulle my alleen agter met ‘n krat vol druiwe.)

Ons het tot 10 uur die aand gesit en korrel. Taai, moeg en sowat ‘n halwe pot konfyt se korrels op die vloer. Maar ek is tevrede, die bakke staan gereed vir kook op die kombuiskas.

Volgende oggend vroeg, voor die Boesmandland se hitte my inhaal, begin ek kook. Weeg die korrels, suiker en dan so titseltjie suurlemoensap saam in die pot. Ek sit pierings solank in die yskas vir die stroop se toets bietjie later. Teen middagete is ek so goed keelvol. Orals in die kombuis waar ek trap, klou my voet eers so bietjie vas op die vloer. Maar daar wag nog ‘n goeie 3 kg wat gekook moet word. Dit besluit ek, is namiddag se werk.

“Ek sal die bottelwerk doen”, bied Johnny baie galant aan. Die bottels is gesteriliseer, reg vir hulle oes. Onthou net, ek doen dit op my manier, sê hy. Min het ek geweet WAT presies sy manier nou is. Wel, dit werk as volg. Hy het ‘n maatbeker gevat, dit vol korrels en stroop gemaak en dan binne in die pot. Ek het gesien wat aan die kom is. “Nou hoe kry mens nou hierie potte skoon?” vra hy. Jy vee dit met ‘n warm seeplap af. Ek moet erken, mans is eintlik meer prakties, ek sou dit natuurlik op ‘n heel ander manier gedoen het, met 10 keer meer skottelgoed op die einde.

Laatmiddag is daar nog net 1 kg oor wat gekook moet word. Ek sit dit op die stoof en vra vir manlief, wat besig is om gras te sny, of hy asseblief net ‘n ogie sal hou daaroor. En moet net eers my hanslammers gaan melk gee. Geen probleem, verseker hy my. Nou kyk, so bietjie konfyt kook vinnig, jy moet eintlik vir hom staan en dophou. Anders is hy NOU tameletjie.

Toe ek terugkom by die huis, staan en maak hy houtgerus die gras nat. Hoe lyk die konfyt, vra ek so half benoud. Neewat, alles is nog reg, hulle is nog nie donker van kleur nie. WAT? Hulle MOENIE donker van kleur wees nie. Nodeloos om te sê, die laaste kg konfyt van die dag IS toe tameletjie. Ai liefie, is sy verskoning, ek was net al so moeg vir hierie konfyt kook besigheid. (Watse KOOK, jy bedoel seker die korrel gedeelte. Want volgens my was ek al een van die kook gedeelte gedoen het.) Fout nommer 2 is toe dat ek die einste flop laat koud word binne in die pot. Ek kon nie eers die houtlepel die volgende oggend uit die konfyt kry nie, ek moes die hele spul eers weer warm maak. Die werksmense het glad nie gekla nie.

Nou die aand eet ons roosterkoek, met dik botter en korrelkonfyt waarvan die stroop so afloop in die bord. “Ai, die harde werk aan korrelkonfyt is darem maar altyd die moeite werd”, kom dit hier van die kant af. Hmmmm, nes jy daar sê my man, nes jy daar sê.

My melkbok se afsterwe

So rukkie gelede al. My hart was aan skerwe, seer, eina. Dit was my heel heel eerste melkbok. ‘n Saanen. Ek het haar nog by oom Maans present gekry. Al die pad van Ses Brue af. ‘n Bielie van ‘n bok. Melk kon sy gee. Sy het tientalle hanslammers in haar kort leeftyd op Opdamkolk grootgemaak. GOED grootgemaak. En sy was mak. Ek hoef haar nooit vas te gemaak het nie. As ‘n hansie so dorstig begin te skree vir melk, dan staan sy doodstil, tot sy magie vol is.

Ek het haar altyd, na melkgee tyd, op haar kop gevryf en haar my ou staatmaker genoem. Snaaks, ek het nog drie ander melkbokke ook, maar ek dink sy was die hansies se “favourite” ma ook, hulle het altyd eerste vir haar gestorm opsoek na melk. Nou moet hulle maar tevrede wees met die ander minder goeie melkspene.

Anyway, sy is toe oorlede. So wyle na my twee weke Karoo uitstappie. Ek het die spesifieke Donderdag oggend opgemerk dat sy nie haarself is nie. Sy was altyd so opgewonde oor ‘n ou stukkie lusern. Nie daardie oggend nie, sy het my net met sulke leep ogies aangestaar. Seker maar net geite en grille, het ek gedink. Die aand lê sy lusteloos in die kraal. Die lammers wil ook nie drink aan haar nie. Met naderende ondersoek maak ek toe sommer self ‘n “diagnose”. Mastitus, sê ek vir manlief. Ek is doodseker daarvan. Hy loop kraal toe om ook te gaan ondersoek instel, en bevestig my vermoede. Toemaar, sê hy, dis nie so erg nie. Onthou jy die melkkoei het dit mos ook laasjaar gehad, en sy het mooi gesond geword. Ek twyfel maar so bietjie, maar hoop tog maar in my binneste dis waar.

Manlief spuit haar antibiotika vir die koors en sulke blou goed wat in haar spene gespuit word. Elke oggend en elke aand moet ek die speen wat aangetas is uitmelk. (Mens doen dit nie op ‘n leë maag nie.)

Ek doen verslag dat sy vir my beter lyk. Saterdag middag egter nie meer nie. Ek vra vir manlief of ons nie maar nog antibiotika kan gee nie, sy het koors. Nee, sê hy, net elke 72 uur. Ek lawe haar met yskoue kripwater. Breek vir haar die lusern fyn, maak haar gemaklik in die skaduwee.

Sondag middag ry ek ‘n draai saam met Johnny af kraal toe. Toe ons terugkom by die huis en by die klein kraaltjie verby ry sien hy dit eerste. Sy het dit nie gemaak nie my liefie, sê hy so half saggies. Nou ek en my ou melkbok het ‘n mooi verhouding gehad. Ek was die een wat heeloggend by haar gesit het einde van laasjaar toe sy gelam het. ‘n Tweeling nogal. Ek het vir haar water aangedra en haar gevryf toe sy deur die pynlike proses is. (Tot vermaak van my man natuurlik.) Want die lamproses is nou regtig nie vir hom iets snaaks nie, dis deel van sy elke dag se lewe. Maar my bok is mos anders, het ek gese. Sy is deel van die GESIN.

My  hartseer was groot. Ek kon nie die trane keer nie. Sy kan nie weggesleep word nie, het ek protes gemaak, sy verdien beter. Sy moet opgetel word en opgelaai word agterop die bakkie. My arme man het gemaak soos ek sê, hy het nie eenkeer gesê ek is simpel nie. Ek dink in sy hart het hy seker gehoop ek eis nie dalk dat sy ‘n graf ook nog moet kry nie.

Sy word  gemis, my ou staatmaker. Die werf is net nie meer dieselfde sonder haar nie. Sy is nie meer daar om saans met melkgee tyd teen my te kom skuur vir ‘n stukkie lusern nie. Al die ander bokke is ook sommer “willer” vandat sy nie meer hier is nie (of dalk verbeel ek my maar net.) Die hanslammers is stout, hulle mis haar ook dink ek. Sy was die moeder van melkgee.

Ek kan nie anders nie, sê ek vir manlief, ek raak nou maar eenmaal te geheg aan my diere. Nou die oggend lyk Hitler  ook so mistroostig. Hitler, sê ek, ruk jou reg. Nie jy ook nie. Ek aanvaar hy het geluister. Want hy vreet weer klippe en jaag alles wat beweeg.

'n Valentynsdag saam met my boer

My man is nie een vir teddiebere en hartjie “chocolates” nie. Hy is meer die “ek is lief vir jou en kan nie sonder jou nie” tipe. Na die 8 jaar wat ons mekaar nou al ken waarvan 3 getroude jare is, pla dit my glad nie meer nie. Die feit dat hy elke dag vir my sê dat hy my bitter liefhet, is genoeg. Inteendeel, as hy nou met sulke snaakse goedjies moet begin, sal ek snuf in die neus begin kry. Kortom, my man is ‘n regte boer, en nie die romantiese tipe nie.

So breek 14 Februarie aan. Ek verwag niks. Hy is immers vir die dag op Brandvlei. Vir ‘n ramveiling. Ek besluit vir ‘n verandering om nie saam te ry nie, dit gaan tog net heeldag warm wees, en alle veilings is ook maar net dieselfde. “Happy Valentines” liefie, sê hy vroegoggend toe ons groet voor hy ry. Mmmm, sê ek, vir jou ook. Geniet dit.

Soos die dag aangaan, en ek al die bosse blomme, “date nights” en liefdeswoordjies op Facebook sien, voel ek tog so half eensaam. En spyt dat ek nie maar saam veiling toe is nie. Ai, my man is darem ook regtig maar onromanties. Ek eintlik ook, dink ek skuldig. Nie asof ek nou iets vreesliks romanties beplan het vir die dag nie. Maar, troos ek myself, sulke dinge maak nie vir hom saak nie, hy sê immers altyd hy wys elke dag sy liefde aan my, nie net op Valentysdag nie. Seker ook so, maaaaar….’n vrou wil tog soms gekoester word. Wanneer ek gewoonlik daardie woorde vir hom sê, dan gee hy my so lekker lang stywe drukkie. Sy manier van koester. Nou Johnny staan ‘n stewige 1,94 m op die aarde, so dit is VREK lekker – die drukkies van hom.

Ek moet hom ook gewoonlik so week voor ons huweliksherdenking daaraan herinner. Op 12 Desember 2012, die dag waarop ons 3 gelukkige jare getroud is, sê ek die dag voor die tyd. “Liefie, jy onthou mos hierdie keer ne?” Wat? Vra hy. Ons HUWELIKSHERDENKING sê ek verontwaardig. “O ja, DIT, ek wou sê daar is êrens in die tyd ‘n belangrike datum, ja NATUURLIK!” Hy het, gelukkig vir hom, dit die volgende oggend onthou. Ek het vir ons lekker boerekos gemaak vir middagete.

Inelkgeval, om terug te kom na Valentynsdag. Ek maak later deur die oggend vir my ‘n lekker koppie koffie. Sonder my valentyn. En stuur vir hom ‘n mooi sms’ie. Om te sê hoe baie ek verlang, en dankie te sê vir die ongelooflike man wat hy vir my is. Hy bel later om opgewonde te vertel van die twee “ongelooflike” mooi ramme wat hy toe gekoop het. Dis sommer ons Valentynsdag present. Regtig? Nou toe nou, dis nou romanties. “Het jy my sms gekry, vra ek verontwaardig.” Mmmm, ja dankie liefie, sal laat weet as ons ry.

Ek gaan aan met my daaglike takies, en vergeet toe maar later van die hele “Valentyns” ding.  Ja, ek vergeet, toe ek so by 2 uur se kant die sonpanele draai, voel ek dat een van die panele so bietjie stram is. Maar draai, draai ek. En daar DRAAI ek die rooi draad af. Ek weet nie eintlik wat sy doel is nie, maar ek weet as hy af is, gee daardie spesifieke paneel nie krag vir die batterye nie. Great, dink ek. Dis nou great. OP valentynsdag. Darem net die een paneel s’n.

Toe manlief by die huis kom is hy opgewonde. Kom kyk gou die ramme agterop die bakkie. Uhmmm, daar is eers iets wat ek jou moet vertel. En ek gaan wys toe maar sommer die skade. “Ag neewat liefie, dis nie die ergste nie, net ‘n nuwe draad wat ek sommer vanaand sal insit.”  O ja, ek het vir jou toe ietsie saamgebring uit Brandvlei uit. 2 Kit Kats en ‘n 500 ml Coke. Dis vir Valentysdag liefie, sê hy. Ek is nogsteeeds stomgeslaan oor hy so kalm is oor die stukkende af draad. (Van let wel, nuwe panele wat 2 weke terug opgesit is.) Toe ruk hy 2 amper gesmelte chocolates en ‘n warm botteltjie Coke uit. En daar smelt my hart. Hy het dit by Brandvlei se Kafee gekoop. Die prys  is met Coki opgeskryf.

En daar sit en eet ons 2tjies sommer net daar die Kit Kats. Vir Valentysdag. Die Coke sit ek toe in die yskas vir later die aand. Wat ek toe vir ons gedeel het. Saam met dit maak ons toe sommer vir ons hamburgers ook vir aandete.

Is dit nie romanties nie. My boer wat vir my ‘n Kit Kat in Brandvlei by die enigste kafee uitgesoek het. En ‘n Coke. Ek is van voor af dolverlief. Oordat hy op sy manier, nogsteeds my hart so vinnig laat klop soos 8 jaar gelede.

My "boervrou" ontnugtering

Onlangs bevind ek my weer vir 2 weke in die Karoo, hoofsaaklik vir werk, maar darem bietjie kuier ook so tussendeur.

En soos wat die dae omgaan, kom ek tot die besef dat ek al hoe meer “boervrou” begin raak. Goed wat my normaalweg van ander mense sou irriteer, begin nou ook eie raak aan my.

Eerstens moet ek bieg dat ek die weer baie geniet het. As die termometer op 32 grade gaan stilstaan vir die dag, kla almal dat die somer darem verskriklik is. Watwou, dink ek so ewe taai, dis winter weer die man. Regtig, ek het die weer geniet. Geen “waaier en nat handoekie” geslapery saans nie. Geen siwwe voor die vensters nie. Die kantgordyntjie wat so wapper met ‘n heerlike koel luggie, laat slaap toe hierdie Boesmanlander soos ‘n baba. Okei wel, as ek nou moet kla oor die slaap, sal dit wees die geraas. Ek is mos gewoond aan plaasstilte. Nie elke nou en dan ‘n kar of bakkie wat op die stopstraat afstorm met skreeuende remme nie. Ek wil nou nie snobisties klink nie, maar ek is gewoond aan die geratel van die sif soos die suidewind deur hom suis snags. En soggens vroeg die hoenderhaan se kraai wat die nuwe dag aankondig. Nie ‘n geblaf van honde en karre wat jaag om by die werk uit te kom nie.

Dit daar gelaat.

Op die plaas bestaan daar mos nie iets soos skille en oorskiet kos in die asdrom gooi nie. Dit wat die hoenders en honde nie kan eet nie, gaan kompos hoop toe. Nou daar het ek gesien dat hoendertjies se hok met ‘n slot gesluit moet word. Anders word hulle gesteel. Die arme bloedjies dink ek, en verlang sommer ekstra erg na my Koekoeke wat bedags buite op die werf loop en skrop, en net saans hok toe gelok word met ‘n paar mielies, want die enigste gevaar vir hulle is die muishonde snags. Hulle ken van waatlemoen skille uitvreet tot net die groen skilletjie oor is. En hulle ken van rondskrop in die voerkraal, dis waar meeste van hulle kossies vandaan kom. Dan is hoender op sy gelukkigste.

Sommer aan die begin van die 2 weke al begin my hart (en oe) ‘n swaar verlange kry na my middagslapies op die plaas. Nou op die plaas begin ons dae vroeg, as dit lig raak (lank voor die son sy kop uitsteek) woel dit al op ‘n plaaswerf. Maar hier teen 12 uur in die middag as die Boesmanland son so teen 40 grade op jou lyf begin skroei, dan is jy binne in die lekker koel plaashuis. Onder die waaier. Skuinsle, dis wat ons dit noem. Niemand pla mekaar daai tyd nie, die 2 rigting radios is stil, die telefone ook.

Tuin natmaak was ook vir my iets ongewoon. Op die plaas draai ons nie spreiers oop en vergeet daarvan nie. Hier kom die water uit ‘n boorgat wat as dit nie genoeg kom reen nie, kan opdroog. Ons werk spaarsamig met water. Tuin natmaak op die plaas is ‘n lekker gedoente. Gewoonlik eenmaal per week word die bome uit die sementdam natgelei. Die gras so twee maal per week. Die res van my tuin bestaan uit potte wat ek met varswater aan die lewe hou en aalwyne en kokerbome wat water kry wanneer dit kom reen.

Wasgoed was is ook vir my iets anders. Ek weet nie van ander boervrouens se gewoontes nie, maar ek het ‘n “wasdag”. Gewoonlik maak ek die vorige dag by manlief seker of die huistenk vol genoeg is vir was. Dit het al ‘n paar keer gebeur dat ek net mooi aan die gang is, net om agter te kom daar loop so dun piepie straaltjie water by die kraan uit. Tenk is leeg. Bid dat die wind asb so gou as moontlik moet begin waai. As ek klaar alles gewas het, hang ek die wasgoedjies in die warm son op die draad. Niks so lekker vars soos ‘n handoek wat heeloggend in die son gehang het nie. Daarna pak ek alles mooi netjies weg. My waswater loop ook uit op die “Beefwood” bome agter die braaiplek. Dis die enigste water wat hulle kry en hulle floreer. In die dorp word daar vinnig en gerieflik ‘n bondel ingegooi en daarna direk in die tuimeldroer. Opgevou en in die kas. Water weg in die drein. Dis lekker, maar ek verkies my was metode, dis op ‘n manier bevredigend. Ek gebruik nie “Varnish” vir vetkolle nie, sommer regte ou boerseep. Waarvan ek die waarde anderdag eers ontdek het. Veral vir plaasklere waarvan ‘n mense enige iets van bloedkolle tot ghries moet uitkry.

Die lekkerste deel was wel, as jy lus kry vir roomys, ry jy gou kafee toe. Op die plaas is dit ongelukkig ‘n geval van skryf maar op die lysie op die yskas. Vir volgende keer. Want niemand ry 90 km grondpad om roomys te loop koop nie.

Dit was lekker, en soms baie meer gerieflik as op die plaas. Maar die kwaliteit van ons lewens verskil. Vergewe my vir hierdie stelling, maak ek dink ons plaasmense het ‘n beter kwaliteit lewe. Ek weet dis ‘n voorreg, en ek se regtig elke dag daarvoor dankie. En ek hoop dat as die liewe Vader ons op ‘n dag seen met kinders, dat hulle sommer hier onder die peperboom by die agterdeur kan speel, en dat niemand hulle hoef op te pas nie. DIS die voorreg van plaaslewe.

"Dorpsdag"

As jy 90 km (grondpad) van die naaste dorp af woon, is dorp toe gaan ‘n kwessie, normaalweg een met ‘n hoofpyn daarby.

Nou moet ek eers sê dat ons naaste dorp ook net Kakamas is. Kakamas is voldoende vir die nodigste. Vir rêrige groot “shopping” is Upington die volgende stop. 180 km verder. Mens ry nie sommer net vir die grap Upington toe nie. Net vir belangrike dinge. Ek maak gewoonlik lank voor die tyd ‘n lysie van al die Upington “doen-dinge”. As hy vol genoeg is, dan pak ek vir Upington aan. Gewoonlik eers met die weervoorspelling (hoe betroubaar dit nou ook soms kan wees) in ag genome. As Upington, soos vandag, die 41 grade raak, dan skuif jy dit met so week aan.

Vroeg in ons getroude lewe het ons al besluit dat dit eintlik beter is as ons 2tweetjies nie saam dorp toe gaan nie. My man is te ongeduldig. In die ergste graad. Hy kan ‘n geronddrentel nie verduur nie. Maar soms, as die goedjies nou so uitwerk, dan gaan ons wel saam in dorp toe. En dan is die groot bederf ‘n lekker middagete by Rose Café.

Wanneer ek aankondig dat ek dorp toe moet gaan, (Gewoonlik reel ek my goed so dat ek vir dieselfde dag ‘n haarafspraak het.) begin die ewige lysies.

Ek bied baie vriendelik vir manlief aan dat hy maar gerus sy HELE lysie kan gee (wat ek moet maak), hy het immers die vorige keer baie geduldig en presies my hele lysie gekry. “Neewat, geniet nou maar jou dag in die dorp, ek moet volgende week ingaan, dan sal ek alles wat ek nodig het sommer self kry”, sê hy ewe beskeie.

Dorpsdag breek aan.  “Ek het sommer vir jou die petrol kanne gelaai, onthou nuwe petrol in die wit kan, oues in die swart kan. En vra tog asseblief dat hulle die kanne nie so vol moet maak nie.” Doodreg, geen probleem.

“Dan laai jy asseblief vir my die molasse kanne by oom Steyn af, kyk, jy kan dit net daar aflaai en net voor jy weer uitkom plaas toe, dan laai jy dit net weer.” Dis nou behalwe die Kaap Agri lysie wat ek toe inelkgeval gekry het. En elke item op die lysie is gespesifiseer. As hulle nie Voermol se produksielek het nie, vat Superkos s’n. Onthou die werksmense drink nie Kloof koffie nie, net Ricoffy. (“WAT???”) O en sorg tog dat hulle eers die voer laai, en DAN die staaldraad, anders krap dit die bak.  Ek vra nie weer of daar nog iets is nie, ek ry nou.

My eie lysie is ook lank. Ek het ‘n lankverwagte haarafspraak. Vir highlights, dit neem tyd. Ek moet kruideniersware koop by OK. Ek moet pos uithaal en ‘n draai maak by die lisensiekantoor. Ek moet vir oupa gaan hallo sê by die ouetehuis. Dis fyn beplanning. Eers vir Kaap Agri afhandel. Die enstof moet koud bly, so dit wag vir laaste net voor ek klaar is in die dorp. Dan die res van die lysie.

En dan, nes ek dink alles is klaar, lui my selfoon gewoonlik. Teen daai tyd is ek so warm en moeg dat ek net weer op die plaas wil kom. “Ag liefie, as dit nou nie te veel moeite is nie, kan jy groot asseblief net nog ‘n “fitting” by Kaap Agri kry. Vra sommer vir Wikus. Ek het reeds met hom gereël.” Nou die “reel” is nie die probleem nie, die feit dat ek weer kooperasie toe moet ry wel.

More is weer ‘n “dorpsdag”. Maar hierdie keer gaan ons altwee. Manlief het werkersprobleme wat uitsorteer moet word. En ek, ek het ‘n haarafspraak, vir “highlights”, en ek hoef oor niemand se lysie behalwe my eie bekommerd te wees nie. Veral nie oor “fittings” wat ek in die kooperasie moet staan en soek terwyl ek eintlik nie ‘n “clue” het wat is die verskil tussen ‘n koppelstuk, T-stuk en verloopstuk nie. En die ekstra bonus, ons gaan beslis middagete by Rose Café eet….!

Ons "bucket list"

Laasweek ry ek vinnig een oggend saam met Johnny Barsvley toe om net gou te kyk dat al die waters reg is. Ons ry in stilte. Dis vir my een van die lekkerste saamwees tye van ons twee. Die veld is so mooi groen, ons is so dankbaar. Ek sit die radio aan op RSG. Hulle praat oor “bucket lists”. Die mense bel in, sommige met (volgens my) redelike vreemde dinge op hulle wenslysies vir die lewe.

My dromerskop hardloop weer weg met my. En ek wonder wat is op my “bucket list”. Ek is bevooreg om in my kort lewe van 26 jaar reeds baie dinge al te kon “aftick”. Maar is ware geluk nie maar op die ou einde wat werklik saak maak nie, besluit ek. Net dit. Dan kom die res vanself. As jy hier diep binne in jouself tevrede en gelukkig is, gebeur die lekker dinge in die lewe vanself.

Ek sien elke dag saam met my man as die grootste geskenk van die Vader. Hy het regtig vir my die perfekte pasmaat gegee. En ek sê elke dag daarvoor dankie. Om SO onvoorwaardelik lief te kan wees vir iemand. Ek besluit daar en dan dat 2013 ons tweetjies se jaar gaan wees. Ek wil elke dag aangryp en my man meer liefhê as wat ek reeds het.

Dit kan dalk die laaste dag van ons lewe saam wees. Ons tyd op aarde is so kort. Ek wil elke oomblik saam koester.

Ek gaan minder bekommerd wees oor of die wasgoed gedoen is en die huis skoon is, en meer saam met hom boer. Ek gaan meer op al die goeie eienskappe fokus en die klein simpel foutjies laat verbygaan. Ons almal het foute, hy wys my nooit op myne nie. My man sê elke dag vir my hoe lief hy my het, en dat ek vir hom perfek is. Ek gaan dit ook elke dag vir hom begin sê.

Ek gaan nie kla as die huistenk se water op is wanneer ek wil wasgoed was nie. Ek gaan nie kla as hy met sy vuil skoene in die huis kom nie. Want elke dag is geleende tyd vir mekaar. Die dag as hy nie meer daar is nie, dan gaan ek wens ek kon net nog eenkeer sy vuil skoenspore in die huis sien. Ek gaan nie meer kla oor hy nie lief is vir dans nie, ek gaan dankie sê vir al die belangstellings wat ons wel deel. Ek gaan die elke Sondagmiddag se speel met die motorfietse in die gronddam onder by die kraal meer waardeer.

En, besluit ons saam, as alles goedgaan, wil ons hierdie jaar ons Mosambiek toer op die motorfietse kan “aftick” op ons “bucket list”. En ook ‘n paar ander avonture aanpak.

Ek is tevrede, en diep binne in my hart, baie baie gelukkig. En die belangrikste op my “bucket list” vir die lewe besluit ek finaal… is ware geluk en tonne kosbare oomblikke saam met my droomman wat gister verjaar het, so op die oujaar. Ek het middagete vir ons gebid. Ek het sy hand styf vasgehou en vir Jesus dankie gesê dat hy hom nog ‘n jaar vir my gespaar het. En die lekkerste gevoel in die lewe, is daai wete dat iemand jou so liefhet, dit maak regtig ‘n eina in jou hart. Koester dit.

Geniet mekaar elke sekonde van elke dag, moenie wag vir more nie, daar mag dalk nooit ‘n more wees nie.