Ons "inner strength"

Om te twyfel in jouself. Ek is baie baie skuldig daaraan. Kleingelowig. Onseker en bang.

Dis hoekom liewe Jesus vir my ‘n man soos Johnny gegee het, om my in sulke tye te herinner dat ek tot baie meer in staat is as wat ooit self sou kon dink. Dis nou die inner strength waarvan hulle praat.

Myne is onlangs so een of twee keer getoets. Voor die toets het ek gedink ek sou dit nie maak nie. Wanneer jy opstaan in die oggend met daai klip wat binne in jou maag lê.

Na die tyd kon ek die Here se hand in dit alles sien. Van begin tot einde.

Ek het so deur my grootword jare geleer dat huil ongelukkig nie altyd die antwoord vir alles is nie, maar soms, net soms, maak dit tog dinge beter. Gewoonlik irriteer dit ook my man so bietjie. Maar nou die aand was anders. Ons altwee was anders. Ek het gevra of ek asseblief so bietjie by hom kan sit en dan wil ek graag hartseer wees. Want dis hoe ek nou moet voel. My hart voel loodswaar. Dit moet uit. Hy het gesê ek moet by hom kom sit en my hart uithuil. Die gif moet uit. Hy sal selfs vir my tissues bring. Ek het gesê dis nie nodig nie, hou net my hand vas.

Ek het verbasend beter gevoel na die tyd. Dat alles sal okei wees op die einde van die dag. Ek het vir ons melk koffie gaan maak, en toe kan ek soos ‘n nugter mens gesels.

My sussie bel van Bloemfontein af. Dis soos ‘n roller coaster. Een dag gaan dit beter met my pa, die ander slegter. Ek sê vir Anneen ek kan nie meer positief wees nie. Ek voel moeg. Sy sê ek moet wees. Gaan bid sê sy. En wees sterk. Terwyl ek kan hoor sy self voel nie so sterk nie. Toe begin ek worry oor haar ook. Sy moet al die oproepe beantwoord. Almal bemoedig. En self staande bly. Maar haar geloof is soos ‘n rots. Die sussie van my, sy is een van my grootste steunpilare in die lewe. En ek voel skuldig.

Ek gaan sit kruisbene op ons groot bed in die kamer, en bid. Vir almal. Vir my swaar gemoed. Vir my pa. Vir my sussie. En ek voel 100 keer ligter toe ek klaar gebid is.

Gister, na my pa reeds ‘n week in ICU is, kan ek vir die eerste keer met hom oor die telefoon gesels. Die vriendelike suster deel my mee dat ek dit asseblief kort moet hou, pappa mag nie ontstel of vermoei word nie. Doodreg, sê ek, asseblief ek wil net sy stem hoor. “Oom Hendrik”, hoor ek haar sê, “dis jou jongste meisiekind wat met jou wil praat.”

Die trane sit bitter bitter vlak toe ek sy stem hoor. Ek vertel vinnig van die lekker reën wat ons gehad het. Pappa se stem klink snaaks, maar net so positief soos altyd. Hy vra of ons al my paar merino’s geskeer het. Hy noem hulle op hul getal. En ek weet hy’s oraait. As hy al weer oor die boerdery worry. Die paar merino’s wat pa laas jaar vir my persent gegee het is my stukkie Karoo in die Boesmanland. Ek groet, en sê ons sien Donderdag so lank lewe.

More ry ons Bloem toe vir die naweek. Eerste ding wat ek gaan doen as ek in die dorp kom, is om vir pappa ‘n pakkie Wine Gums te koop, ek weet hy mag dit nie nou eet nie. Maar ek sal dit net langs sy bed neersit. Hy het mos altyd ‘n pakkie Wine Gums langs sy bed.

Ek kan nie meer wag vir die naweek nie. Ek weet ons almal sal oraait wees. Die Here stap elke tree van ons lewe saam met ons. Ons moet net GLO. En vertrou op ons inner strength. Dis sterker as wat ons dink.