"Dorpsdag"

As jy 90 km (grondpad) van die naaste dorp af woon, is dorp toe gaan ‘n kwessie, normaalweg een met ‘n hoofpyn daarby.

Nou moet ek eers sê dat ons naaste dorp ook net Kakamas is. Kakamas is voldoende vir die nodigste. Vir rêrige groot “shopping” is Upington die volgende stop. 180 km verder. Mens ry nie sommer net vir die grap Upington toe nie. Net vir belangrike dinge. Ek maak gewoonlik lank voor die tyd ‘n lysie van al die Upington “doen-dinge”. As hy vol genoeg is, dan pak ek vir Upington aan. Gewoonlik eers met die weervoorspelling (hoe betroubaar dit nou ook soms kan wees) in ag genome. As Upington, soos vandag, die 41 grade raak, dan skuif jy dit met so week aan.

Vroeg in ons getroude lewe het ons al besluit dat dit eintlik beter is as ons 2tweetjies nie saam dorp toe gaan nie. My man is te ongeduldig. In die ergste graad. Hy kan ‘n geronddrentel nie verduur nie. Maar soms, as die goedjies nou so uitwerk, dan gaan ons wel saam in dorp toe. En dan is die groot bederf ‘n lekker middagete by Rose Café.

Wanneer ek aankondig dat ek dorp toe moet gaan, (Gewoonlik reel ek my goed so dat ek vir dieselfde dag ‘n haarafspraak het.) begin die ewige lysies.

Ek bied baie vriendelik vir manlief aan dat hy maar gerus sy HELE lysie kan gee (wat ek moet maak), hy het immers die vorige keer baie geduldig en presies my hele lysie gekry. “Neewat, geniet nou maar jou dag in die dorp, ek moet volgende week ingaan, dan sal ek alles wat ek nodig het sommer self kry”, sê hy ewe beskeie.

Dorpsdag breek aan.  “Ek het sommer vir jou die petrol kanne gelaai, onthou nuwe petrol in die wit kan, oues in die swart kan. En vra tog asseblief dat hulle die kanne nie so vol moet maak nie.” Doodreg, geen probleem.

“Dan laai jy asseblief vir my die molasse kanne by oom Steyn af, kyk, jy kan dit net daar aflaai en net voor jy weer uitkom plaas toe, dan laai jy dit net weer.” Dis nou behalwe die Kaap Agri lysie wat ek toe inelkgeval gekry het. En elke item op die lysie is gespesifiseer. As hulle nie Voermol se produksielek het nie, vat Superkos s’n. Onthou die werksmense drink nie Kloof koffie nie, net Ricoffy. (“WAT???”) O en sorg tog dat hulle eers die voer laai, en DAN die staaldraad, anders krap dit die bak.  Ek vra nie weer of daar nog iets is nie, ek ry nou.

My eie lysie is ook lank. Ek het ‘n lankverwagte haarafspraak. Vir highlights, dit neem tyd. Ek moet kruideniersware koop by OK. Ek moet pos uithaal en ‘n draai maak by die lisensiekantoor. Ek moet vir oupa gaan hallo sê by die ouetehuis. Dis fyn beplanning. Eers vir Kaap Agri afhandel. Die enstof moet koud bly, so dit wag vir laaste net voor ek klaar is in die dorp. Dan die res van die lysie.

En dan, nes ek dink alles is klaar, lui my selfoon gewoonlik. Teen daai tyd is ek so warm en moeg dat ek net weer op die plaas wil kom. “Ag liefie, as dit nou nie te veel moeite is nie, kan jy groot asseblief net nog ‘n “fitting” by Kaap Agri kry. Vra sommer vir Wikus. Ek het reeds met hom gereël.” Nou die “reel” is nie die probleem nie, die feit dat ek weer kooperasie toe moet ry wel.

More is weer ‘n “dorpsdag”. Maar hierdie keer gaan ons altwee. Manlief het werkersprobleme wat uitsorteer moet word. En ek, ek het ‘n haarafspraak, vir “highlights”, en ek hoef oor niemand se lysie behalwe my eie bekommerd te wees nie. Veral nie oor “fittings” wat ek in die kooperasie moet staan en soek terwyl ek eintlik nie ‘n “clue” het wat is die verskil tussen ‘n koppelstuk, T-stuk en verloopstuk nie. En die ekstra bonus, ons gaan beslis middagete by Rose Café eet….!

Ons "bucket list"

Laasweek ry ek vinnig een oggend saam met Johnny Barsvley toe om net gou te kyk dat al die waters reg is. Ons ry in stilte. Dis vir my een van die lekkerste saamwees tye van ons twee. Die veld is so mooi groen, ons is so dankbaar. Ek sit die radio aan op RSG. Hulle praat oor “bucket lists”. Die mense bel in, sommige met (volgens my) redelike vreemde dinge op hulle wenslysies vir die lewe.

My dromerskop hardloop weer weg met my. En ek wonder wat is op my “bucket list”. Ek is bevooreg om in my kort lewe van 26 jaar reeds baie dinge al te kon “aftick”. Maar is ware geluk nie maar op die ou einde wat werklik saak maak nie, besluit ek. Net dit. Dan kom die res vanself. As jy hier diep binne in jouself tevrede en gelukkig is, gebeur die lekker dinge in die lewe vanself.

Ek sien elke dag saam met my man as die grootste geskenk van die Vader. Hy het regtig vir my die perfekte pasmaat gegee. En ek sê elke dag daarvoor dankie. Om SO onvoorwaardelik lief te kan wees vir iemand. Ek besluit daar en dan dat 2013 ons tweetjies se jaar gaan wees. Ek wil elke dag aangryp en my man meer liefhê as wat ek reeds het.

Dit kan dalk die laaste dag van ons lewe saam wees. Ons tyd op aarde is so kort. Ek wil elke oomblik saam koester.

Ek gaan minder bekommerd wees oor of die wasgoed gedoen is en die huis skoon is, en meer saam met hom boer. Ek gaan meer op al die goeie eienskappe fokus en die klein simpel foutjies laat verbygaan. Ons almal het foute, hy wys my nooit op myne nie. My man sê elke dag vir my hoe lief hy my het, en dat ek vir hom perfek is. Ek gaan dit ook elke dag vir hom begin sê.

Ek gaan nie kla as die huistenk se water op is wanneer ek wil wasgoed was nie. Ek gaan nie kla as hy met sy vuil skoene in die huis kom nie. Want elke dag is geleende tyd vir mekaar. Die dag as hy nie meer daar is nie, dan gaan ek wens ek kon net nog eenkeer sy vuil skoenspore in die huis sien. Ek gaan nie meer kla oor hy nie lief is vir dans nie, ek gaan dankie sê vir al die belangstellings wat ons wel deel. Ek gaan die elke Sondagmiddag se speel met die motorfietse in die gronddam onder by die kraal meer waardeer.

En, besluit ons saam, as alles goedgaan, wil ons hierdie jaar ons Mosambiek toer op die motorfietse kan “aftick” op ons “bucket list”. En ook ‘n paar ander avonture aanpak.

Ek is tevrede, en diep binne in my hart, baie baie gelukkig. En die belangrikste op my “bucket list” vir die lewe besluit ek finaal… is ware geluk en tonne kosbare oomblikke saam met my droomman wat gister verjaar het, so op die oujaar. Ek het middagete vir ons gebid. Ek het sy hand styf vasgehou en vir Jesus dankie gesê dat hy hom nog ‘n jaar vir my gespaar het. En die lekkerste gevoel in die lewe, is daai wete dat iemand jou so liefhet, dit maak regtig ‘n eina in jou hart. Koester dit.

Geniet mekaar elke sekonde van elke dag, moenie wag vir more nie, daar mag dalk nooit ‘n more wees nie.